หน้านี้ได้พิสูจน์อักษรแล้ว
๔๘
อันนางเทพลีลายาใจ | ที่พระองค์เก็บได้ที่ในกลอง | |
จงกลับไปภิรมย์สมสนิท | เชยชิดสมสู่เป็นคู่สอง | |
อันข้าไซร้จะอยู่ในผะอบทอง | พระไปครองนัคราให้สำราญ | |
ฯ ๖ คำ ฯ | ||
สมิงทอง | ||
๏ อนิจจา | นางสำมนักขายอดสงสาร | |
ศรีสวัสดิ์มาตัดรอนราน | ใช่จะแต่งพจมานมาพาที | |
กำลังฤทธิ์ปู่เจ้าเขาเขิน | จึงเผอิญให้ชังมเหสี | |
ไม่ทันสั่งนางลักษณวดี | พระลอจรลีตามไป | |
ฯ ๔ คำ ฯ เชิด | ||
ช้าปี่ | ||
๏ เมื่อนั้น | นางประทุมเทวีศรีใส | |
ผวาตื่นฟื้นองค์อรไทย | ไม่เห็นพระภูวไนยที่ไสยา | |
นางเที่ยวค้นคว้าหาจบ | มิได้พบพระไกรวงศ์พงศา | |
เห็นโลหิตผิดแล้วนะอกอา | ทั้งหอกยนต์อยู่หน้าบัญชรชัย | |
เกิดเหตุทั้งนี้เพราะพี่เลี้ยง | แท้เที่ยงมั่นคงไม่สงสัย | |
สองกรข้อนทรวงเข้าร่ำไร | นางอุทัยเพียงจะสิ้นสมประดี | |
ฯ ๖ คำ ฯ โอด | ||
โอ้ | ||
๏ โอ้ว่าพระทูลกระหม่อมแก้ว | หนีเมียไปแล้วพระโฉมศรี | |
มิได้สั่งสนทนาพาที | สกุณียังรู้สั่งยมนา | |
จระเข้ยังรู้สั่งอากาศ | สิงหาราชยังรู้สั่งมหิงสา | |
หัศรังยังรู้สั่งไอยรา | นาคายังรู้สั่งสุบรรณบิน | |
เหมราชยังรู้สั่งซึ่งคูหา | แต่มังฉายังรู้สั่งซึ่งไพรสิณฑ์ | |
พยัคฆ์ยังรู้สั่งมฤคิน | พระภูมินทร์ควรฤๅไม่อาลัยลา | |
ฯ ๖ คำ ฯ |