หน้านี้ได้พิสูจน์อักษรแล้ว
๖๐
| ทุกวันนี้ใครมีซึ่งคู่ชม | สำราญรมย์เริงจิตเป็นนิจกาล | |
| เมื่อไรเล่าเรานี้จะมีบ้าง | จะได้ว่างเว้นทุกข์สนุกสนาน | |
| แต่นึกตรองปองหามาช้านาน | ทอดสะพานเข้าที่ไหนไม่ได้เลย | |
| ร่ำคะนึงถึงนุชสุดวิตก | ถึงเดือนหกเข้าแล้วหนาเจ้าข้าเอ๋ย | |
| เขาแต่งงานปลูกหอขอกันเชย | เราจะเฉยอยู่ก็เห็นไม่เป็นการ | |
| เขาแรกนาแล้วมานักขัตฤกษ์ | เอิกเกริกโกนจุกทุกสถาน | |
| ที่กำดัดจัดแจงกันแต่งงาน | มงคลการตามเล่ห์ประเพณี | |
| โอ้โอ๋อกอาตมานี้อาภัพ | ทั้งไร้ทรัพย์สาระพัดน่าบัดสี | |
| ดูเพื่อนบ้านเขาทั้งหลายสบายดี | เขาคิดมีลูกเมียเสียทุกคน | |
| สำราญรมย์ชมน้องในห้องหอ | เฝ้าเคลียคลอเจรจาว่ากุศล | |
| ที่ยังไม่ส่งตัวนึกกลัวตน | ก็ต่างคนต่างนึกคะนึงตรอง | |
| โอ้อกเอ๋ยยังไม่เคยจะมีผัว | สงสารตัวตั้งแต่นี้มีแต่หมอง | |
| มิได้ทาแป้งขมิ้นดินสอพอง | จะมีท้องแท้แล้วไม่แคล้วเลย | |
| เสียดายแก้มผุดผ่องจะต้องจูบ | จะซีดซูบพักตรานิจจาเอ๋ย | |
| เสียดายนมจะระบมเพราะมือเชย | ยังไม่เคยมีคู่ดูน่าอาย | |
| ไหนจะปัดฟูกหมอนนอนด้วยผัว | ไม่เหมือนตัวเปล่าเปลือยเหนื่อยใจหาย | |
| จะไม่มีก็ไม่ได้ไม่สบาย | พวกผู้ชายเจ้าชู้มักดูแคลน | |
| จะพูดเกี้ยวเลี้ยวลดให้อดสู | ถ้ามีคู่คุ้มตัวเหมือนหัวแหวน | |
| ที่ลางคนบ่นบ้าว่าน่าแค้น | พ่อแม่แค่นขืนให้ไม่ชอบใจ | |
| เที่ยวหลบลี้หนีสถานทิ้งบ้านช่อง | มีพวกพ้องน้าป้าไปอาศัย | |
| บ้างชอบชายรูปงามตามเขาไป | ไม่อาลัยพ่อแม่ไปแต่ตัว | |
| ที่โกนจุกได้ปีครึ่งพึ่งจะผลิ | อุตริหนักหนาจะหาผัว | |
| ที่ลงคนละห้อยน้อยใจตัว | ว่ารูปชั่วชายชังไม่หวังเชย |
