หน้านี้ได้พิสูจน์อักษรแล้ว
๖๗
| ถึงฤดูเดือนอ้ายไม่ได้สมร | ยิ่งหนาวนอนกอดประทับไม่หลับไหล | |
| ถึงกอดหมอนนอนนิ่งแล้วผิงไฟ | ไม่อุ่นใจเหมือนกอดแม่ยอดรัก | |
| พี่เป็นทุกข์ทุกเดือนเหมือนจะม้วย | ใครจะช่วยทุกข์ได้ไม่ประจักษ์ | |
| ให้คับแค้นวิญญาณ์หนักหนานัก | จนสุดรักสุดฤทธิ์จะคิดการ | |
| ให้สุดแค้นแสนวิตกในอกพี่ | เหมือนพระสี่เสาร์กษัตริย์พลัดสถาน | |
| พระเสาร์ทับชันษาอยู่ช้านาน | พระภูบาลเป็นบ้าเข้าป่าไป | |
| ถึงกระนั้นพระองค์ก็คงหาย | กลับสบายคืนมาพาราได้ | |
| แต่ทุกข์พี่นี้ยิ่งกว่านั้นไป | ทำกระไรจะได้ชื่นทุกคืนวัน | |
| เป็นเคราะห์กรรมซ้ำแทรกเข้าแรกรุ่น | มาหมกมุ่นด้วยผู้หญิงจริงจริงฉัน | |
| แม่โลกีย์เจ้ากรรมแกทำครัน | จะบากบั่นไม่ขาดประหลาดใจ | |
| ยิ่งเห็นหน้ามิ่งมิตรให้คิดรัก | อกจะหักเสียแล้วกรรมทำไฉน | |
| ชะรอยเป็นคู่สร้างฤๅอย่างไร | จึงอาลัยนางงามถึงสามฤดู | |
| ยกเอาเรื่องในใจใส่สมุด | ถ้านงนุชทราบเรื่องคงเคืองหู | |
| อันความรักมักคลั่งตั้งกระทู้ | มีทุกผู้ทุกคนไม่พ้นเลย | |
| ครั้นล่วงเข้าเดือนยี่ทวีหนาว | นางสาวสาวอาบน้ำทำหน้าเฉย | |
| อุตส่าห์บำรุงกายให้ชายเชย | ไม่ขาดเลยแป้งขมิ้นดินสอพอง | |
| ไม่ใคร่ผิงอัคคีกลัวศรีเสีย | อลิ้มอะเหลี่ยเหลือดีไม่มีหมอง | |
| คัดปีกเปิดเลิศล้วนนวลละออง | อนงค์น้องน่ารักลักขณา | |
| บ้างก็กางคันฉ่องส่องกระจก | เห็นผมดกคิ้วดำขำหนักหนา | |
| อุตส่าห์ถอนอุตส่าห์ตัดหัดเล่นตา | เป็นวิชาชวนชายให้ตายใจ | |
| บ้างก็ยิ้มพริ้มพรายขยายแก้ม | เอาหมึกแต้มให้ดำทำเป็นไฝ | |
| ล้วนแต่งตัวทั่วกันทุกวันไป | นี่ฤๅใครจะไม่รักภัคินี | |
| ทั้งขาวขำสำอางเหมือนอย่างปั้น | ย่อมหวานมันเหมือนกันหมดรสอิตถี |
