หน้านี้ได้พิสูจน์อักษรแล้ว
๗๑
| ลืมบิดามารดาทั้งตาปี | เหมือนไม่มีกตัญญูดูเถิดเรา | |
| พอใจรักแม่เลี้ยงว่าเสียงเพราะ | เฝ้าฉอเลาะก็ไม่ได้อะไรเขา | |
| รักคนอื่นลืมตัวจนมัวเมา | อุตส่าห์เฝ้าอยู่ไม่ไปข้างไหนเลย | |
| จะได้ฤๅมิได้ไม่รู้แน่ | เห็นจะแก่เสียเปล่าแล้วเราเอ๋ย | |
| สงสารใจใจคิดจะชิดเชย | สงสารตัวตัวเอ๋ยจะเอกา | |
| สงสารมือมือหมายจะก่ายกอด | สงสารปากปากพลอดไม่นักหนา | |
| สงสารอกอกโอ้อนิจจา | ใครจะมาแอบอกให้อุ่นใจ | |
| สงสารหลังหลังหมายจะได้จุด | สงสารสุดเวทนาน้ำตาไหล | |
| สงสารตาตาพี่แต่นี้ไป | จะดูใครต่างเจ้าจะเปล่าตา | |
| โอ้อกเรามีกรรมทำไฉน | จึงจะได้แนบชิดขนิษฐา | |
| ได้แต่ชื่อไว้ชมตรมอุรา | ถึงได้ผ้าไว้ห่มก็ตรมใจ | |
| ถึงได้แหวนได้ชมก็ตรมจิต | ไม่เหมือนได้มิ่งมิตรพิสมัย | |
| ได้ของอื่นหมื่นแสนทั้งแดนไตร | ไม่เหมือนได้นิ่มน้องประคองนอน | |
| จะว่าโศกโศกอะไรที่ในโลก | ไม่เท่าโศกใจหนักเหมือนรักสมร | |
| จะว่าหนักหนักอะไรในดินดอน | ถึงสิงขรก็ไม่หนักเหมือนรักกัน | |
| จะว่าเจ็บเจ็บแผลพอแก้หาย | พอเจ็บกายชีวาจะอาสัญ | |
| แต่เจ็บแค้นนี้แลแสนจะเจ็บครัน | สุดจะกลั้นสุดจะกลืนขืนอารมณ์ | |
| จะว่าขมขมอะไรในพิภพ | ไม่อาจลบบอระเพ็ดที่เข็ดขม | |
| ถึงดาบคมก็ไม่สู้คารมคม | จะว่าลมลมปากนี้มากแรง | |
| จะว่าเมาเมาอะไรก็ไม่หนัก | อันเมารักเช่นนี้มีทุกแห่ง | |
| เกิดยุ่งยิ่งชิงกันถึงฟันแทง | ใครพลาดแพลงล้มตายวายชีวา | |
| บ้างชกต่อยกันบอบลอบตีหัว | เอาจับตัวใส่คุกทุกข์หนักหนา |
