หน้า:วรรณกรรมต่างเรื่อง - ๒๕๐๕.pdf/73

จาก วิกิซอร์ซ
หน้านี้ได้พิสูจน์อักษรแล้ว
๗๑
อันโกรธขึ้งหึงกันทุกวันมา เพราะตัณหาตัวเดียวมันเหนี่ยวแรง
จนพระเณรเถรตู้อยู่ไม่ได้ สึกออกไปซัดเพลาะเที่ยวเสาะแสวง
บ้างร้อนตัวกลัวอดเหมือนมดแดง นอนตะแคงคว่ำหงายสบายใจ
บ้างก็แต่งเพลงยาวไปน้าวโน้ม ว่ารักโฉมมิ่งมิตรพิสมัย
พอลงเอยให้แม่สื่อถือเอาไป แต่ละใบราคาถึงตำลึงทอง
บ้างก็ถูกแม่สื่อหลอกปอกเอาหมด เจ็บอกอดอับอายเสียดายของ
ถ้าแม่สื่อซื่อตรงคงได้ครอง เป็นหอห้องเรือนเรือเป็นเชื้อวงศ์
บ้างก็รักเขาข้างเดียวลงเคี่ยวเข็ญ บ้างก็เป็นสังฆ์การีสึกชีสงฆ์
วิสัยพระทุกวัดขัดทุกองค์ ถ้าลาภตรงมาหาเปลื้องผ้าไตร
บ้างก็ถูกลมหลอกออกมาเก้อ ชักสะพานแหงนเถ่อน้ำตาไหล
ไม่ได้เมียเสียของร้องเอาใคร กลับบวชใหม่สวดมนต์ไปจนตาย
เขาว่าพระคราวนั้นก็ขันอยู่ บวชเณรรู้ไว้เป็นศิษย์ดังจิตหมาย
ท่านจับสึกสักหน้าพากันอาย พวกหญิงชายลือดังทั้งพิภพ
เพราะโลกีย์ฟั่นเฝือเหลือสละ แต่เป็นพระแล้วยังคิดผิดขนบ
นี่ฤๅคฤหัสถ์จะไม่โลภละโมบมบ ให้ปรารภเรื่องผู้หญิงประวิงวน
จะพรรณนาว่าไปไหนจะหมด เหลือกำหนดนับไม่เสร็จเหมือนเม็ดฝน
มิใช่ฉันหยาบช้าแกล้งว่าคน อย่าร้อนรอนร้าวรานรำคาญเคือง
ฉันคนชั่วตัวโศกเป็นโรครัก อกจะหักเสียเพราะตรอมจนผอมเหลือง
สวาทหวังตั้งจิตเป็นนิจเนือง จึงแต่งเรื่องรักไว้ให้คนฟัง
พออ่านเล่นเป็นที่ประทังทุกข์ ให้ผาสุกตามประสาเป็นบ้าหลัง
ท่านทั้งหลายชายหญิงอย่าชิงชัง ฉันต่อตั้งแต่งความตามทำนอง
อันเรื่องราวตัณหานี้สาหัส ถ้าใครตัดเสียได้ฉันให้ถอง
อุตส่าห์หัดวิชาหาเงินทอง ก็เพราะของสิ่งเดียวมันเกี่ยวกวน