หน้านี้ได้พิสูจน์อักษรแล้ว
๗๒
| ถึงยากจนซนหาประสายาก | ที่มีมากตั้งกองครองสงวน | |
| บ้างก็ชอบชาววังรังกระบวน | เนื้อก็นวลเสียงก็หวานขานก็เพราะ | |
| ที่เต็มอัดกลัดมันกลั้นไม่หยุด | ก็รีบรุดเร็วรัดไปวัดเกาะ | |
| เป็นเงินแดงแย่งยุดฉุดเอาเพลาะ | เถียงทะเลาะวุ่นวายไม่อายกัน | |
| เพราะโลกีย์เจ้ากรรมแกทำเข็ญ | เผอิญเป็นทั่วโลกให้โศกศัลย์ | |
| ถึงเทวบุตรภุชงค์พงศ์สุบรรณ | ก็เหมือนกันกับเราที่เศร้าใจ | |
| ถ้ารักกันลั่นเปรี้ยงดังเสียงฟ้า | หูจะชาเสียด้วยดังฟังไม่ไหว | |
| แต่เงียบเสียงสิยังอึงคะนึงไป | ราวกับไฟไหม้ฟางสว่างโพลง | |
| ถ้าคนอื่นตรึกตรองก็ต้องที | แต่เรานี้ขวนขวายแทบตายโหง | |
| ก็มิได้สายสมรนอนคลุมโปง | ยังดังโด่งพลอยเขาน่าเศร้าใจ | |
| แต่นั่งตรึกนอนตรึกนึกถึงน้อง | แม้นจะรองชลนาสักห้าไห | |
| ถ้าใครแย่งแกล้งพาขวัญตาไป | คงจะใส่เสียให้ยับไม่นับชิ้น | |
| จะถากเชือดเลือดเนื้อเอาเกลือทา | สับศีรษะเสียให้สาอารมณ์ถวิล | |
| จะทิ้งให้กาแร้งมันแย่งกิน | จึงจะสิ้นความแค้นแน่นอุรา | |
| เอะอะไรใจจิตคิดฉะนี้ | ไม่ควรที่จะโกรธขึ้งด้วยหึงสา | |
| จะเป็นเวรเปล่าเปล่าไม่เข้ายา | จิตนะอย่าอำมหิตให้ผิดคน | |
| เมื่อรักเขาเราก็รักไว้นิ่งนิ่ง | ถึงใครชิงนางงามตามกุศล | |
| ถ้าคู่แท้แลจะไปข้างไหนพ้น | อย่าร้อนรนรุกรานรำคาญใจ | |
| ครั้นคิดได้หายหึงไม่ขึ้งโกรธ | ค่อยปราโมทย์ยิ้มย่องสนองไข | |
| ที่จริงจิตฉันไม่กล้าจะฆ่าใคร | ตั้งหม้อใหญ่กระนั้นดีฉันเอง | |
| แต่ความรักรักจริงไม่ทิ้งรัก | ยังไม่หักได้ก่อนลงนอนเขลง | |
| น่าหัวร่อหนอเราไม่เข้าเพลง | พูดเอาเองแก้เองออกวุ่นวาย | |
| ด้วยความรักหนักแน่นแสนจะคลั่ง | เหลือกำลังที่จะหักให้รักหาย |
