หน้า:สัญญากรุงเทพฯ กับกรุงอังกฤษเป็นทางไมตรีค้าขายกัน (๒๓๓๙).pdf/10

จาก วิกิซอร์ซ
หน้านี้ได้พิสูจน์อักษรแล้ว
๑๐

แลให้ผู้ที่ไปอยู่นั้นฟังบังคับบันชาเจ้าเมืองกรมการตามยุติธรรม์ ค่าธรรมเนียมที่ทำไร่ทำสวนราษฎรบ้านนั้นเมืองนั้นตอ้งเสียอย่างไร ก็ให้เสียตามเชาบ้านนั้นเชาเมืองนั้น ถ้าในกำหนด ๓ ปีแล้ว ผู้ที่ซื้อไม่มีทุนรอนฤๅแชเชือนเสียมิได้ตั้งการปลูกส้าง เสนาบดีจะคืนเงินค่าที่ให้ จะตัดสีนคืนเอาที่นั้นเสีย ๚ะ

ข้อ  ว่า คนอยู่ในบังคับอังกฤษที่เข้ามาอาไศรยอยู่ณกรุงเทพมหานคร ตอ้งไปบอกกับกงซุลให้จดชื่อไว้ ถ้าคนเหล่านี้จะออกไปทเลฤๅจะไปเที่ยวเกินกำหนด ๒๔ ชั่วโมงตามสัญาไว้ที่จะให้คนในบังคับอังกฤษอยู่ กงซุลจะไปฃอหนังสือเบิกลอ่งเจ้าพนักงานฝ่ายไทให้ไป ถ้าคนในบังคับอังกฤษจะกลับออกไปกรุงฯ ถ้าขุนนางเจ้าพนักงานฝ่ายไทบอกแก่กงซุลว่า มีเหตุควรจะห้ามมิให้ออกไป กงซุลก็จะมิให้ออกไป ถ้าคนอยู่ในบังคับอังกฤษไปเที่ยวในระหว่าง ๒๔ ชั่วโมง กงซุลจะเขียนเปนหนังสือไทให้ไปว่า คนนั้น ชื่ออย่างนั้น รูปร่างอย่างนั้น มีธุระอย่างนั้น แล้วจะตอ้งให้เจ้าพนักงานฝ่ายไทปิดตราหนังสือให้ไปเปนสำคัญดว้ย เจ้าพนักงายฝ่ายไทดูหนังสือแล้ว ให้คืนหนังสือ ให้ปล่อยตัวไปโดยเรว ถ้าไม่มีหนังสือกงซุลปิดตราเจ้าพนักงานฝ่ายไทไปสำหรับตัว สงไสว่าเปนคนหนี ก็ให้ยึดเอาตัวไว้ แล้วให้มาบอกความกับกงซุลให้รู้ ๚ะ

ข้อ  ว่า คนซึ่งอยู่ในบังคับอังกฤษจะเข้ามาเที่ยวแลจะเข้ามาอาไศรยอยู่ณกรุงฯ จะถือสาศนากฤษเตีน ไทก็ไม่ห้ามปราม เมื่อจะส้างวัดขึ้น จะทำได้ก็แต่ในที่เสนาบดีจะโปรดให้ ๏ ถ้าคนอยู่ในบังคับอังกฤษซึ่งจะเข้ามาอยู่ณกรุงฯ จะจ้างคนซึ่งอยู่ในใต้บังคับไทมาเปนลูกจ้าง