บางอย่างเช่นกล่าวไว้ ฝ่ายไทยแลฝ่ายอังกฤษจึงได้แต่งตั้งผู้มีอำนาจเต็มทั้ง ๒ ฝ่ายให้ตกลงกันตามสัญญาเพื่อประโยชน์ที่กล่าวมานี้ คือว่า
ฝ่ายสมเด็จพระเจ้ากรุงสยามนั้น คือ พระเจ้าบรมวงศ์เธอ กรมพระยาเทวะวงษ์วโรประการ เสนาบดีว่าการต่างประเทศฝ่ายสยาม
แลฝ่ายสมเด็จพระเจ้ากรุงเกรตบริเตนแลไอร์แลนด์อันรวมกัน แลอาณาจักรอังกฤษที่พ้นทะเลทั้งหลาย แลบรมราชาธิราชแห่งอินเดียนั้น คือ อาเธอปิล เอสไควร์ อรรคราชทูตพิเศษแลผู้มีอำนาจเต็มฝ่ายอังกฤษประจำอยู่ณพระราชสำนักนิ์ที่กรุงเทพฯ
ผู้มีอำนาจทั้ง ๒ ฝ่ายได้แสดงหนังสือสำคัญซึ่งได้รับมอบอำนาจเต็มที่ ได้สอบดูซึ่งกันแลกัน แลเห็นกันว่า หนังสือนั้นถูกต้องตามแบบอย่างดีแล้ว จึงได้ตกลงยินยอมพร้อมกัน ทำหนังสือสัญญามีข้อความดังต่อไปนี้
ประเทศที่ทำสัญญากันทั้ง ๒ ฝ่ายนี้สัญญาว่า จะส่งซึ่งกันแลกันบรรดาคนที่อยู่ในอำนาจศาลขอฝฝ่ายนั้น ๆ อันเปนคนที่ต้องหาหรือที่พิจารณาเปนสัตย์ว่า กระทำผิดมีโทษในดินแดนของฝ่ายหนึ่ง ซึ่งจะหลบหนีไปพบตัวอยู่ในดินแดนอีกฝ่ายหนึ่งนั้น ตามเหตุการแลตามข้อความที่กล่าวไว้ในหนังสือสัญญานี้
