หน้า:สัญญาส่งผู้ร้ายข้ามแดน สยาม-อังกฤษ (๒๔๕๓-๐๓-๐๔).pdf/8

จาก วิกิซอร์ซ
หน้านี้ได้พิสูจน์อักษรแล้ว
เล่ม ๒๘ น่า ๑๖๔
วันที่ ๑๓ สิงหาคม ๑๓๐
ราชกิจจานุเบกษา


ข้อ ๕

ถ้าผู้ร้ายที่หนีมายังประเทศใด ประเทศนั้นเห็นว่า โทษที่ขอให้ส่งตัวไปชำระนั้นเปนโทษมีลักษณผิดต่ออำนาจของบ้านเมืองก็ดี หรือว่าผู้ร้ายนั้นนำพยานพิสูตรให้เห็นว่า การที่ขอให้ส่งตัวกลับไปเปนการเพื่อจะชำระแลลงโทษอันมีลักษณผิดต่ออำนาจของบ้านเมืองแล้ว ก็ไม่ต้องส่งผู้ร้ายคนนั้นให้แก่กัน

ข้อ ๖

ผู้ร้ายที่ส่งไปแล้วนั้น ห้ามไม่ให้ประเทศที่รับตัวไปนั้นเอาไปกักขังหรือชำระโทษอย่างอื่น ๆ นอกจากโทษที่ร้องขอรับตัวไป จนกว่าจะได้ปล่อยตัว หรือให้โอกาศแก่คนที่รับตัวไปนั้นเพื่อกลับไปยังประเทศที่ส่งตัวให้นั้นได้แล้ว จึงจะชำระโทษคดีอย่างอื่น ๆ ได้

แต่ข้อความที่ว่ามานี้ ไม่หมายความถึง โทษที่ผู้ร้ายซึ่งส่งตัวไปนั้นจะได้กระทำความผิดขึ้นใหม่เมื่อรับตัวไปถึงประเทศนั้นแล้ว

ข้อ ๗

การที่ขอให้ส่งผู้ร้ายข้ามแดนกันนั้น จะต้องขอทางทูตของประเทศที่ทำสัญญานี้ต่อกันแลกัน

การขอให้ส่งผู้ต้องหาว่า กระทำผิดมีโทษนั้น จะต้องมีหมายจับของเจ้าพนักงานผู้มีน่าที่ในประเทศที่ต้องการจะให้ส่งตัวคนร้าย