หน้า:สัญญา สยาม-อังกฤษ (๒๔๕๑-๐๓-๑๐).pdf/7

จาก วิกิซอร์ซ
หน้านี้ได้พิสูจน์อักษรแล้ว
วันที่ ๑๘ กรกฎาคม ๑๒๘
เล่ม ๒๖ น่า ๗๐๗
ราชกิจจานุเบกษา


คนในบังคับประเทศทั้งสองฝ่ายจะเดิรเรือในน่านน้ำลำน้ำโกลกแลลำน้ำทั้งหลายที่ไหลตกลำน้ำโกลกนั้นก็ได้ ไม่ห้ามทุกแห่ง

เกาะที่เรียกว่า ลังกาวี แลบรรดาเกาะเล็ก ๆ ที่อยู่ใต้เส้นกลางหว่างเกาะเตรุเตากับเกาะลังกาวี แลเกาะทั้งหลายที่อยู่ใต้เกาะลังกาวีนั้น ให้เป็นของกรุงอังกฤษ เกาะเตรุเตา แลเกาะเล็ก ๆ ที่อยู่เหนือเส้นกลางหว่างเกาะนั้น คงเป็นของกรุงสยาม

ส่วนเกาะต่าง ๆ ที่อยู่ใกล้กับฝั่งตวันตกนั้น บรรดาที่อยู่เหนือเส้นบรรทัดตรงทิศตวันออก แลตวันตกจากที่ฝั่งเหนือของลำน้ำปลิศจดทเลนั้น คงเป็นของกรุงสยาม แลบรรดาที่อยู่ใต้เส้นบรรทัดนั้น ให้เป็นของกรุงอังกฤษ

บรรดาเกาะที่อยู่ใกล้กับแขวงเมืองกลันตันแลเมืองตรังกานู แลใต้เส้นบรรทัดตรงทิศตวันออก แลตวันตกที่ลำน้ำโกลกจดทเล เรียกว่า ปากน้ำตะไบ นั้น จะได้โอนให้เป็นของกรุงอังกฤษ แลบรรดาเกาะที่อยู่เหนือบรรทัดนั้นคงเป็นของกรุงสยาม

ได้เขียนเส้นพรมแดนประเมินไว้อย่างหนึ่งในแผนที่ตามความที่กล่าวในข้อนี้ติดเนื่องไว้ในสัญญานี้ด้วย

ข้อ  เฃตรแดนที่กล่าวมาข้างบนนี้นั้น ทั้งรัฐบาลของสมเด็จพระเจ้าแผ่นดินสยามแลรัฐบาลของสมเด็จพระเจ้าแผ่นดินอังกฤษพร้อมกันจะถือว่า เป็นการตกลงกันชั้นที่สุดสิ้นแล้ว แลต่างพร้อม