ถึงได้เหลียงอ๋อง ครั้นภายหลังกลางคืนก็เป็นที่สงสัย จึ่งเตือนสติไต้เหลียงอ๋อง ไต้เหลียงอ๋องก็ไม่เชื่อฟังคำของข้าพเจ้า ฝ่ายสุมาตองสองจึ่งว่า เมื่อไต้เหลียงอ๋องสิ้นชีวิตนั้น แต่คนนอกก็คิดสังเวช ท่านเป็นข้าราชการ ไม่ได้ตามเจ้า แต่จะอยู่ครอบครองครอบครัวของเจ้าไว้ก็ไม่ได้ ท่านนี้มีความผิดเป็นอันมาก แล้วให้เจ้าพนักงานจดถ้อยคำไว้ จึ่งเรียกหยินโปซึ่งเป็นทีกิ๊วกังอ๋องเข้ามาแล้วให้การว่า ข้าพเจ้ากับห้านสิ้น แพอวด มีความชอบเสมอกัน มิได้คิดขบถ แกล้งฆ่าเสีย ในขณะนั้นฮันอ๋องจึ่งตอบว่า ซึ่งห้านสิ้น แพอวด ตาย เราก็มีความเสียดายอยู่ แต่อ้ายหน้าดำหยินโปนี้เป็นขบถ ฆ่าผู้ถือรับสั่ง ดูกิริยาจะชิงเอาราชสมบัติ จึ่งได้ฆ่าเสีย ยังจะมาฟ้องกล่าวโทษกันอีกเล่า หยินโปจึ่งว่า ท่านอย่าพูดมากไป ข้าพเจ้าจะว่าให้ฟัง เมื่อครั้งข้าพเจ้าเสพสุราอยู่ที่เก๋งบอง กังเต๋งผู้ถือรับสั่งเอาเนื้อส้มมาให้ข้าพเจ้า ข้าพเจ้าจึ่งบริโภค ครั้นเห็นเล็บมือเข้า ก็มีความสงสัย จึ่งถามผู้ถือรับสั่งว่า เนื้ออันใด ผู้ถือรับสั่งก็ไม่บอก ข้าพเจ้าจึ่งชักกระบี่ออกขู่ถาม ผู้ถือรับสั่งจึ่งบอกว่า เนื้อแพอวด ข้าพ-
