หน้านี้ได้พิสูจน์อักษรแล้ว
เพลงยาว
เรื่อง
หม่อมเป็ดสวรรค์[1]
๏ จะกล่าวถึงหม่อมสุดนุชนาฏ | เป็นข้าบาทพระราชวังบวรสถาน | |
เป็นหม่อมห้ามขึ้นระวางนางอยู่งาน | ครั้นเสด็จเข้าพระนิพพานล่วงลับไป | |
คิดถึงพระเดชพระคุณให้มุ่นหมก | แสนเศร้าเปล่าอกตกเป็นหม้าย | |
ได้เห็นแต่หน้าหม่อมขำคอยช้ำใจ | รักใคร่แนบข้างไม่ห่างทรวง | |
ครั้นอยู่มาก็นิรานิราศสถาน | ลงมาทำราชการพระวังหลวง | |
ก็ขึ้นระวางเป็นนางต้องห้ามตามกระทรวง | แต่ใจห่วงถึงหม่อมขำนั้นร่ำไป | |
ครั้นพบพักตร์ก็ตักเตือนชวนเพื่อนขำ | ให้ลงมาทำราชการพระวังใหญ่ | |
ครั้นหม่อมขำยินยอมลงพร้อมใจ | กำหนดนัดวันไว้จะลงมา | |
จะจรทางสาชลก็จนใจ | บ่าวไพร่ไม่มีพายขายหน้า | |
ให้อักอ่วนป่วนใจอยู่ไปมา | จะยาตราตามถนนก็จนใจ | |
เป็นคราวขัดจัดกันจะมาบก | ไปยืมม่านท้าวนกก็ไม่ได้ | |
จะขึ้นวอจรลีไม่มีใคร | ก็สั่งให้ยืมผ้าละว้าลาว | |
ให้บ่าวถือสี่มุมแล้วคลุมเพลาะ | ก็ย่างเหยาะมาในระวางกลางผ้าขาว | |
ออกถนนคนผู้ดูเกรียวกราว | มาพบเจ้าจางวางหมอก็รอรั้ง |
– ๗ –