หน้านี้ได้พิสูจน์อักษรแล้ว
| นางสี่คนถือม่านพานตาขาว | ด้วยกลัวเจ้าก็หยุดทรุดลงนั่ง | |
| หม่อมก็ยืนแข็งเก้อกะเบอกะบัง | ครั้นจะทรุดลงนั่งก็อายใจ | |
| ก็ยืนซื่อดื้อคว้างอยู่กลางถนน | ผู้คนคับคั่งทั้งวังใหญ่ | |
| มิรู้ที่จะวางหน้าลงเท่าไร | สู้แข็งใจอยู่จนเสด็จจร | |
| ๏ ครู่หนึ่งก็มาถึงพระวังใน | ตรงไปที่ตึกคุณสุดก่อน | |
| ครั้นเพลาสายัณห์ตะวันรอน | ก็พากันจรขึ้นเฝ้าพระทรงธรรม์[1] | |
| พระชุบเลี้ยงขึ้นเป็นนางระวางห้าม | ตั้งตามตำแหน่งวังหน้านั่น | |
| กับคุณสุดที่เป็นคู่อยู่ด้วยกัน | ทอดสนิทติดพันกันสืบไป | |
| แล้วโปรดปรานพระราชทานหม่อมขำมา | ให้เป็นข้าในพระตำหนักใหญ่ | |
| เป็นเกณฑ์โปรดคนสนิทชิดใช้ | จะเจรจาปราศรัยเป็นไพรเม็ด | |
| ฝ่าพระบาทจึ่งพระราชทานนาม | ยกจากห้ามขึ้นเป็นจอมเรียกหม่อมเป็ด | |
| ริมฝีปากสู้เอากระเหม่าเช็ด | ในเสด็จใช้นางอย่างผู้ดี | |
| หมั่นผัดพักตร์ผิวผ่องละอองหน้า | แต่ทันตาอันตรายไปหลายซี่ | |
| ประจงตัดจัดกะลาที่หนาดี | ใส่เข้าที่แทนฟันทุกอันไป | |
| ที่ไม่รู้ดูเหมือนกับสาวน้อย | กระชดกระช้อยเจรจาอัชฌาสัย | |
| คุณสุดสุดสวาทจะขาดใจ | แต่เวียนไปเวียนมาทุกราตรี | |
| สู้ติดสอยมาให้ใช้ใต้ฝ่าพระบาท | ก็เปรื่องปราดโปรดปรานประทานที่ | |
| ชื่อคุณโม่งโด่งดังฝีปากดี | จะพาทีกลางสนามไม่ขามใคร |
- ↑ พระบาทสมเด็จพระนั่งเกล้าเจ้าอยู่หัว
– ๘ –
