หน้านี้ได้พิสูจน์อักษรแล้ว
ข้างคุณโม่งจะแกล้งพ้อหรือยอฉัน | ว่าตาแจ้งแกขยันแม่ขำจ๋า | |
แกช่างประดิษฐ์ติดกรับขับเสภา | จะหาเหมือนตะแกแท้ยากครัน | |
ข้างหม่อมขำฟังคำซ้ำขัดใจ | ดีอะไรกับตาแกแกล้งกลั่น | |
สาระวอนค่อนว่าสารพัน | กล่าวขวัญเราสองคนเป็นพ้นนัก | |
พวกเราแหละไปเล่าให้ความอึง | คุณชีเหมนายผึ้งหลวงนายศักดิ์ | |
ลุงทองจีนก็ครันขยันนัก | เพราะคนในพระตำหนักจึ่งความอึง | |
ครั้นเช้าคุณเหมมาพระตำหนัก | พอพบพักตร์หม่อมขำทำปั้นปึ่ง | |
แล้วเสกแสร้งแกล้งว่าชักหน้าตึง | ว่าพวกนายศักดิ์นายผึ้งแล้วเป็นไร | |
คุณชีเหมเคืองขัดสะบัดหน้า | มาโทษเอาข้าสองคนกระนี้ได้ | |
วันนี้จะให้เสภาว่าหนักไป | พอสิ้นฝันฉันตกใจตื่นขึ้นมา | |
คืนนี้กระหม่อมฉันฝันอีกครั้ง | ว่าความในวังชุลมุนวุ่นนักหนา | |
พอเกล้ากระหม่อมรัวกรับขับเสภา | หม่อมเป็ดมาแฝงบานทวารบัง | |
คิดว่าจะขับเรื่องตัวกลัวอาย | แกล้งอุบายพูดหลอกบอกคุณรับสั่ง | |
ว่าทรงกริ้วพระสุรเสียงสำเนียงดัง | อย่าให้ตาแจ้งวัดระฆังขับต่อไป | |
คุณรับสั่งรู้เท่าว่าเขาหลอก | อุบายบอกหาให้ขับเรื่องตัวใหม่ | |
จึงไม่เข้าทูลฉลองตรองอยู่ในใจ | เอาความไปกราบทูลเจ้าวางจาง | |
ประเดี๋ยวนี้หม่อมเป็ดขำสำออยนัก | ขึ้นนั่งตักคุณโม่งไม่คิดหมาง | |
หลวงนายศักดิ์แลไปในม่านกลาง | ใครสร้างพระสี่ขาเข้ามาไว้ | |
หม่อมเป็ดน้อยเป็ดสวรรค์ครั้นได้ฟัง | ละอายใจไม่นั่งอยู่ตักได้ | |
หลบหน้าเข้าในม่านรำคาญใจ | มิใคร่จะพูดกับหลวงนายอายเต็มที |
– ๑๖ –