หน้านี้ได้พิสูจน์อักษรแล้ว
| ๏ ครั้นรุ่งเช้าถึงเวลาเสพย์อาหาร | หม่อมเป็ดเรียกลูกปานมาในที่ | |
| จัดเรือใหญ่ใบเสาเข้าให้ดี | ไปถึงที่เมืองละครอย่านอนใจ | |
| ซื้อข้าวเหนียวสังขยามาให้ทัน | เอาถ้วยโคมใบนั้นแหละไปใส่ | |
| ยายปานลูกผูกเสาเชือกเพลาใบ | แล่นไปครู่หนึ่งถึงเมืองละคร | |
| ซื้อข้าวเหนียวสังขยามาถ้วยโคม | ก็แล่นฝืนคลื่นโครมไม่หยุดหย่อน | |
| ครั้นถึงเกาะแบกสังขยาพาจร | รีบร้อนเร็วไปในประตูพลัน | |
| หลวงนายศักดิ์ถามทักไปทันใด | สังขยาถ้วยใหญ่ของใครนั่น | |
| ยายปานว่าหม่อมเป็ดเธออยากครัน | ใช้ฉันไปซื้อถึงเมืองละคร | |
| ฝ่ายหม่อมนิ่งนอนคอยคอยหา | เห็นปานมาผุดลุกขึ้นจากหมอน | |
| กำลังอยากสังขยาให้อาวรณ์ | ถึงเตียงหย่อนก้นกักเตียงหักพลัน | |
| พื้นพังดังสวบเสียงกรวบกราบ | เสียงก้องกาบกาบเหมือนเป็ดขัน | |
| กับหม่อมระบายผายลมประสมกัน | เหมือนเป็ดสวรรค์ที่ฉันเลี้ยงไว้วัดระฆัง | |
| ยายปานลุกช่วยกันผูกเตียงเสียใหม่ | ครั้นหม่อมสิ้นตกใจก็ไปนั่ง | |
| เปิบข้าวเหนียวมูมมูมสุ่มตะรัง | หมดทั้งถ้วยโคมไม่ใคร่พอ | |
| ครั้นรับประทานแล้วขึ้นไปนั่งในพระตำหนัก | หลวงนายศักดิ์พบตัวก็หัวร่อ | |
| ว่าหม่อมกินสังขยาไม่รารอ | เตียงเขาต่อด้วยไม่สักยังหักไป | |
| หม่อมเป็ดตอบหลวงนายด้วยอายหน้า | นายไปรู้ความมาแต่ข้างไหน | |
| หรือใครมาบอกเล่าจึ่งเข้าใจ | การแคะได้พาทีแล้วดีนัก | |
| หลวงนายว่าข้าพเจ้าประจักษ์ตา | หม่อมเปิบสังขยาจนเตียงหัก | |
| ฉันไม่ได้สอดความไปถามซัก | เพราะเห็นประจักษ์แก่ตาจึ่งพาที |
– ๒๑ –
