หน้านี้ได้พิสูจน์อักษรแล้ว
ตะบันไปให้ละเอียดเฉียดยาบด | กินให้หมดที่ตะบันนั้นยวดยิ่ง | |
เบากายหายฉิบเหมือนหยิบทิ้ง | ไม่เกรงกริ่งโรคาเพราะยามี | |
และหยิบหนมจีนน้ำยามาคลุกเคล้า | เปิบเข้ายังไม่ทันอิ่มถึงที่ | |
ได้เจ็ดคำหอบทำขึ้นทันที | มือยังมิทันล้างก็วางชาม | |
ลุกมาเรียกหาลูกปานพลัน | เอาดอกลำโพงมาตะบันกระผลีกระผลาม | |
ปนกับเกลือสินเธาว์เข้าพองาม | บั้นเข้าสามสี่ก้อนลูกกลอนกลืน | |
ครั้นล่วงเลยลำคอก็พอคลาย | หอบหายลงไปได้ในใจชื่น | |
ครั้นล้างมือเสร็จสรรพขยับยืน | ก็กลับคืนเข้านิทราในราตรี | |
พอสักครู่ก็พอรู้รับสั่งให้หา | ก็เรียกลูกปานลุกมาขมันขมี | |
เขาขันใหญ่ปากจำหลักตักวารี | มาตั้งไว้ในที่ชำระกาย | |
ยายปานวิ่งงกงันหยิบขันตัก | สะดุดกักล้มคว่ำคะมำหงาย | |
ปากแตกหน้าเผือดเลือดกระจาย | ก็ร้องกรีดหวีดว้ายขึ้นทันที | |
หม่อมเป็ดตัวสั่นให้หวั่นจิต | เห็นโลหิตโซมสาดลงดาดที่ | |
ตกประหม่าหน้ามืดไม่สมประดี | อกสั่นขวัญหนีเหมือนตีปลา | |
ทอดลงลงบนม้าอุจจาระ | ลมปะทะมัวมึนขึ้นมืดหน้า | |
คุณโม่งตกใจจริงวิ่งออกมา | หยิบเอายานัตถุ์ให้สูดมะกรูดดม | |
แล้วประคองขึ้นบนตักตะพักไว้ | ประทับเส้นเคล้นไคล้ประคบประหงม | |
แล้วนวดฟั้นคั้นลงประตูลม | ค่อยชื่นชมฟื้นสมประดีกาย | |
คุณโม่งเข้าประคองน้องเป็ดน้อย | เฝ้าตะบอยบีบตะบมให้ลมหาย | |
คุณโม่งเห็นเป็ดสวรรค์นั้นค่อยคลาย | ก็พานางย่างกรายเข้าห้องใน |
– ๒๓ –