หน้า:หม่อมเป็ดสวรรค์ และพระอาการประชวรฯ - ๒๕๐๗.pdf/31

จาก วิกิซอร์ซ
หน้านี้ได้พิสูจน์อักษรแล้ว
และเห็นเกลือสินเธาว์หยิบเอามา สำคัญว่าพิมเสนประสมใส่
กับยานัตถุ์ผิวมะกรูดสูดเข้าไป บัดเดี๋ยวใจก็สบายหายวับตา
แล้วก็คิดสงสารยายปานบุตร กำสรดสุดโศกรักเป็นหนักหนา
จะเจ็บช้ำระกำกายหลายเวลา เมื่อยามอยากสังขยาจะใช้ใคร
เคยไปซื้อสังขยามาแต่ละคร แล้วรีบร้อนมาหาทันแสบท้องไม่
จะล้มหมอนนอนเสื่อเหลืออาลัย เฝ้าร่ำไรโศกสุดถึงบุตรปาน
ครั้นโศกว่างวิ่งขึ้นมาเฝ้า แต่จิตเศร้าอยู่ถึงบุตรสุดสงสาร
หมอบชม้อยคอยฟังบัญชาการ มือประสานหมอบเมียงเคียงคุณลุง
  วันหนึ่งคุณโม่งผู้โปร่งเปรื่อง ให้บ่าวทำข้าเหนียวเหลืองหน้ากุ้ง
ผักชีพริกไทยใส่ปรุง น่ากินกลิ่นฟุ้งจรุงใจ
แล้วคิดถึงเป็ดฟ้าพะงางาม ก็มูนใส่ไว้เป็นชามปากไปล่
ทั้งหน้ากุ้งปรุงปนระคนไป ก็ใช้บ่าวเอาไปให้หม่อมเป็ดพลัน
นางคนใช้เร็วจริงวิ่งหรบหรบ มาถึงที่มิได้พบหม่อมเป็ดสวรรค์
จะตะบอยคอยท่าเห็นช้าครัน ข้าเหนียวนั้นฝากลุงทองจีนไว้
ฝ่ายคุณลุงยุ่งอยู่ด้วยราชการ ก็เนิ่นนานหาได้บอกหม่อมเป็ดไม่
ข้าวเหนียวค้างอยู่จนเย็นเหม็นกระไอ ครั้นจักได้แล้วบอกกับหม่อมพลัน
คุณให้บ่าวเอาข้าวเหนียวลงมาให้ ฝากไว้ที่ในห้องของดิฉัน
ลืมไปจนเวลาจวนสายัณห์ ข้าวเหนียวนั้นบูดไปไม่น่ากิน
กะทิมูนข้าวเหนียวเหม็นเปรี้ยวฟุ้ง หน้ากุ้งค้างจนเย็นก็เหม็นกลิ่น
ข้าวเหนียวก็เปียกเปื้อนปนเป็นมลทิน หม่อมจะกินหรือจะเทก็ตามที
– ๒๔ –