หน้านี้ได้พิสูจน์อักษรแล้ว
และเห็นเกลือสินเธาว์หยิบเอามา | สำคัญว่าพิมเสนประสมใส่ | |
กับยานัตถุ์ผิวมะกรูดสูดเข้าไป | บัดเดี๋ยวใจก็สบายหายวับตา | |
แล้วก็คิดสงสารยายปานบุตร | กำสรดสุดโศกรักเป็นหนักหนา | |
จะเจ็บช้ำระกำกายหลายเวลา | เมื่อยามอยากสังขยาจะใช้ใคร | |
เคยไปซื้อสังขยามาแต่ละคร | แล้วรีบร้อนมาหาทันแสบท้องไม่ | |
จะล้มหมอนนอนเสื่อเหลืออาลัย | เฝ้าร่ำไรโศกสุดถึงบุตรปาน | |
ครั้นโศกว่างวิ่งขึ้นมาเฝ้า | แต่จิตเศร้าอยู่ถึงบุตรสุดสงสาร | |
หมอบชม้อยคอยฟังบัญชาการ | มือประสานหมอบเมียงเคียงคุณลุง | |
๏ วันหนึ่งคุณโม่งผู้โปร่งเปรื่อง | ให้บ่าวทำข้าเหนียวเหลืองหน้ากุ้ง | |
ผักชีพริกไทยใส่ปรุง | น่ากินกลิ่นฟุ้งจรุงใจ | |
แล้วคิดถึงเป็ดฟ้าพะงางาม | ก็มูนใส่ไว้เป็นชามปากไปล่ | |
ทั้งหน้ากุ้งปรุงปนระคนไป | ก็ใช้บ่าวเอาไปให้หม่อมเป็ดพลัน | |
นางคนใช้เร็วจริงวิ่งหรบหรบ | มาถึงที่มิได้พบหม่อมเป็ดสวรรค์ | |
จะตะบอยคอยท่าเห็นช้าครัน | ข้าเหนียวนั้นฝากลุงทองจีนไว้ | |
ฝ่ายคุณลุงยุ่งอยู่ด้วยราชการ | ก็เนิ่นนานหาได้บอกหม่อมเป็ดไม่ | |
ข้าวเหนียวค้างอยู่จนเย็นเหม็นกระไอ | ครั้นจักได้แล้วบอกกับหม่อมพลัน | |
คุณให้บ่าวเอาข้าวเหนียวลงมาให้ | ฝากไว้ที่ในห้องของดิฉัน | |
ลืมไปจนเวลาจวนสายัณห์ | ข้าวเหนียวนั้นบูดไปไม่น่ากิน | |
กะทิมูนข้าวเหนียวเหม็นเปรี้ยวฟุ้ง | หน้ากุ้งค้างจนเย็นก็เหม็นกลิ่น | |
ข้าวเหนียวก็เปียกเปื้อนปนเป็นมลทิน | หม่อมจะกินหรือจะเทก็ตามที |
– ๒๔ –