หน้านี้ได้พิสูจน์อักษรแล้ว
| หม่อมเป็ดได้ฟังนั่งคิด | กำลังจิตหมกมุ่นรักคุณพี่ | |
| เธออุตส่าห์เอามาให้ถึงไม่ดี | จะเทข้าวเหนียวเสียเดี๋ยวนี้จะน้อยใจ | |
| ก็ยกชามหยิบชิมยิ้มแผยะ | ถึงบูดแฉะชั่วดีของพี่ให้ | |
| เพราะความรักชักให้อร่อยไป | จนหมดชามปากไปล่ใช่พอการ | |
| ตำราว่ารับประทานด้วยการรัก | น้ำต้มฟักก็ซดเป็นรสหวาน | |
| นี่ข้าวเหนียวบูดเหม็นไม่เป็นการ | ยังรับประทานหมดได้ไม่พอพุง | |
| ครั้นเพลาพลบค่ำก็ทำท้อง | เพราะกินของบูดเปรี้ยวข้าวเหนียวกุ้ง | |
| เรียกออพูเข้าไปที่ในมุ้ง | ให้นวดตนจนรุ่งพระสุริยา | |
| เต็มทนจนออพูอยู่ไม่ได้ | ขัดใจเต็มทีก็หนีหน้า | |
| คุณโม่งคอยหายไปไม่เห็นมา | มาต่อว่าตัดพ้อคอเป็นเอ็น | |
| หม่อมยังไรใช้คนจนระอา | ให้หนีซนค้นคว้าหาไม่เห็น | |
| บ่าวเขาให้มามากไม่ยากเย็น | นี่ขืนเคี่ยวเข็ญจนหนีไป | |
| แม้นมันหนีลี้ลับไม่กลับมา | หม่อมเอาค่าตัวมันนั้นมาให้ | |
| ไม่ติดตามมาจริงจริงนิ่งนอนใจ | จะส่งออกไปข้างหน้าว่าความกัน | |
| หม่อมเป็ดได้ฟังก็นั่งนิ่ง | ด้วยผิดจริงช่วงใช้บ่าวไพร่ท่าน | |
| เห็นคุณเธอพิโรธโกรธครัน | เฝ้าผ่อนผันวิงวอนให้อ่อนใจ | |
| ๏ วันหนึ่งหม่อมนิทราเพลาดึก | นอนนึกอยากทุเรียนน้ำลายไหล | |
| พอม่อยหลับลงพลันก็ฝันไป | ว่าชาวละครเอามาให้หลายใบนัก | |
| แต่ละใบยวงใหญ่เท่ากำปั้น | ฉีกตะบันกินตะบอยอร่อยหนัก | |
| พอหมดสิ้นสี่ใบใจคึกคัก | จุกจักกระแหล่นตายวุ่นวายใจ |
– ๒๕ –
