หน้านี้ได้พิสูจน์อักษรแล้ว
| จึงได้เฝ้าเจ้าแผ่นดินพิภพราช | ได้ตามพระบาทติดเข้าไปด้วยใจหาญ | |
| แต่พี่น้องใครไม่กล้าดูอาการ | ใครไม่หาญเข้าไปได้สักคน | |
| แต่พระองค์วงเดือนนั้นไวว่อง | อุส่าห์ย่องเข้าไปได้ไม่ขัดสน | |
| ครั้งนั้นได้เป็นที่สามไม่ขามคน | จนเจ้านายรายร่นกันเข้ามา | |
| นึกก็น่าใคร่ครวญส่วนข้างทุกข์ | พระองค์ปุกกราบย้ายได้หลายท่า | |
| ยังมีพระองค์ยี่สุ่นหนุนเข้ามา | นั่งซ้อนหน้าพวกเราเฝ้าบังคม | |
| ท่านกรมขุนต้นรับสั่งคอยฟังเหตุ | พวกน้องน้องน้อมเกษคอยประสม | |
| ดังฟังธรรมเทศนาปลงอารมณ์ | ต่างน้อมก้มคอยสดับรับโองการ | |
| ข้างพวกเจ้าพี่น้องหมอบซ้องน่า | เหลือตำราแลไปให้สงสาร | |
| บ้างนั่งบังลับแลหมอบยอบกราบกราน | น่ารำคาญองค์มาลีนี่กระไร | |
| เฝ้าหมอบร่นจนเข้าใต้กระไดสูง | จะลากจูงสักเท่าไรมิไปได้ | |
| จนเจ้านายรายถอยเลื่อนออกไป | ยังแต่ไทธิราชบาทมูล[1] | |
| กับตัวข้าฝ่าลอองคอยรองบาท | พอประภาษถึงพระโรคที่โศกสูญ | |
| เอาเทียบพิศชิดพระองค์ทรงนุกูล | เห็นซูบสูญผิดฉวีพระศรีมัว | |
| สุรเสียงเครือขัดตรัสผิดหมด | พระภักตร์สลดท่านจ้องมองจนทั่ว | |
| ท่านร่ำสอนสั่งว่ารักษาตัว | จนขนหัวลุกซ่านสงสารครัน | |
| จนท่านเรากราบกรานมาจนลับ | เจ้าจอมกลับตามออกมากำชับมั่น | |
| มาตามส่งถึงที่อัฒจันท์ | เจ้าคุณนั้นตามมานำน่าพลัน |
- ↑ xxx
– ๓๐ –
