หน้า:องคุลิมาล - เหม เวชกร - ๒๕๐๕.pdf/32

จาก วิกิซอร์ซ
หน้านี้ได้พิสูจน์อักษรแล้ว

ครั้นเห็นว่า จะไปไม่ทัน จึงเร่งฝีเท้าหนักขึ้น ในที่สุด ถึงกับวิ่ง ก็ไม่สามารถตามให้ทันพระผู้มีพระภาคผู้เสด็จดำเนินไปตามปรกติได้ องคุลิมาลรู้สึกอัศจรรย์ใจเป็นอย่างยิ่ง วิ่งพลางคิดไปพลางว่า "แปลกจริง แต่ก่อนมา เราเคยมีฝีเท้าเร็วยิ่งนัก สามารถวิ่งขับช้างม้าหรือรถให้ทันได้ดังประสงค์ พระรูปนี้ก็เดินเรื่อยไปตามปรกติ ทำไมเราถึงกับวิ่งขับแล้วก็ยังไม่ทัน ถ้าเราเรียกให้หยุดแล้วถามดู บางทีจะทราบเรื่องอะไรได้บ้าง"

๒๗