หน้า:เปิดกรุผีไทย (เหม เวชกร).pdf/91

จาก วิกิซอร์ซ
หน้านี้ได้พิสูจน์อักษรแล้ว
๑๐๑
 

ลุกขึ้นทีเดียว คงนอนอยู่กับที่นอน แต่ฉันรีบหันดูแม่ก่อนอื่น แหม! พี่ทิด ฉันเกือบไม่เชื่อตาของฉันเองเลย แม่แกลุกจากที่นอนได้ มีอย่างรึพี่ เราเคยช่วยกันพยุงแกนั่งเสมอ ๆ ถ้าไม่พยุง ก็ลุกไม่ได้ แต่นี่พี่! แกลุกขึ้นได้คล่องแคล่วอย่างคนเราดี ๆ นี่แหละ แกไม่ได้มองฉัน แกจึงไม่รู้ว่าฉันตื่น แกมองซ้ายมองขวาแล้วก็วิ่งแผล็บเข้าในครัว"

"วิ่งได้ด้วยรึ?" ผมถามสอดขึ้น

"จ้ะ วิ่งเร็วด้วย" บานเย็นตอบ ดวงตาลุกวาวแสดงความกลัว "ฉันตัวแข็งเลย พี่ทิด" พูดแล้วกอดอกตัวลีบอย่างหนาวสะท้าน "แกหายเข้าไปในครัวประเดี๋ยวหนึ่ง แกย่องกลับออกมาเบา ๆ ดูเหมือนจะไปกินอะไรมาจากในครัว ปากแกเลอะเทอะ แกกลับลงนอนแซ่วมาเดิม ฉันสงสัยใจเหลือเกิน ฉันแทบจะวิ่งไปเล่าให้ใครข้างบ้านฟังอยู่แล้ว แต่ฉันกลัวแกจะรู้ว่า ฉันมองเห็นแก แกล้งทำนอนนิ่งอยู่อย่างเดิมจนครู่ใหญ่จึงทำพลิกตีวตื่น แกเหลียวหน้ามาดูแล้วขอน้ำกินเสียงแห้ง ๆ ฉันแทบจะไม่กล้าเข้าไปใกล้แกน่ะ พี่ทิด เมื่อให้น้ำแกกินแล้วโดยไม่สบตากันเลย ฉันได้ไถลเข้าไปในครัวด้วยความอยากรู้ว่า แกไปกินอะไรมา พี่ทิด! ฉันแทบจับไข้ แกกินหมูดิบ ๆ ที่แขวนไว้ เป็นรอยปากแทะ" บานเย็นพูดแล้วตัวสั่น หันไปมองบนเรือนอย่างหวาดหวั่น

"พี่อย่าทิ้งฉันนะ ฉันกลัวจ้ะ ฉันอยู่กับแกสองคนไม่ได้แล้ว โธ่! จนใจว่า แกเป็นแม่ ไม่งั้นฉันหนีไปเสียแล้ว" ผมพยักหน้ารับ เพราะหน้านี้ไม่ใช่หน้านา ไม่มีอะไรจะทำเป็นเพื่อนได้แน่

"เราจะแก้ไขกันอย่างไรดีล่ะ แกไม่ใช่เจ็บอย่างธรรมดาเสียแล้วละ" ผมพูดอย่างตรึกตรอง

"โธ่ ฉันไม่รู้จะทำอย่างไร พี่ช่วยด้วยเถิด ช่วยถามใครดูว่า ใครจะรักษาโรคนี้ได้"

"พระที่วัดประเวศมีบ้างไหม?"

"ฉันไม่รู้เหมือนกัน ไม่เคยถามท่านเลย"