 | แม่แบบ {{หัวสลับ 2}} ถูกยกเลิกแล้ว กรุณาใช้แม่แบบ {{หัวสลับ}} ทดแทน |
ช่วยเป็นเพื่อนได้บ้าง"
บานเย็นพยักหน้ารับคำผม แต่แล้ว เราทั้งสองต้องสะดุ้งทั้งตัว คนเจ็บพูดดังเข้ามาด้วยเสียงแจ่มใสชัดเจนไม่แหบแห้ง "อีหนู เอ็งจะไปบ้านทิดอ่ำรึกลูก ขอไก่มันมาสักตัว แม่อยากกินชื่น ๆ ใจ บอกว่า แม่ขอนะ"
บานเย็นมองตาผมด้วยดวงตาที่ลุกวาว หน้าขาวเป็นกระดาษ ใจหาย เราพูดกันเบา ๆ ในห้อง พูดขนาดกระซิบ แต่แกเกิดรู้ว่า จะไปบ้านลุงอ่ำ แกนอนห่างไหน ๆ ไม่รู้ ผมเริ่มหวาดกลัว และเห็นใจบานเย็นที่สุด แกส่งเสียงแจ๋ว ๆ เข้ามาอีก โดยรำพึนถึงเรื่องกินไก่ที่แกสั่งให้บานเย็นขอลุงอ่ำ
"ต้มแล้วจิ้มน้ำปลา เนื้อหวาน ปิ้งก็ดี หวาน"
บานเย็นเกาะแขนผมแน่น ผมอดไม่ได้แอบดูคนที่พูดพร่ำแต่เรื่องกิน มองดูตามช่องฝา คุณพระช่วย! ผมแทบล้มหมดสติ ไม่ใช่ตาฝาดแน่ แกลุกขึ้นยืนข้างที่นอน และทำท่าทางประกอบกับคำพูดเรื่องกินอย่างกระฉับกระเฉง แลบลิ้นเลียปากอยู่คนเดียว บานเย็นก็แอบเห็นด้วยกัน ถึงกับตัวสั่นขึ้นมาอีก ส่วนผมนั้น แม้จะเป็นชายเคยบวชเคยเรียนมาแล้ว แต่การเป็นชายบวชเรียนมาแล้วไม่ช่วยอะไรได้ เกิดขลาดขึ้นมาเมื่อได้พบเห็นดังนี้เข้า
"ไปบ้านลุงอ่ำกันเถิดพี่" บานเย็นเสียงสั่น คางกระทบกันด้วยหนาวใจ ผมรีบจูงมือบานเย็นออกทางหลังบ้าน
บ้านลุงอ่ำอยู่ติดกับบ้านบานเย็นชั่วลำคูขวางเท่านั้น แกเป็นชาวนาผู้มีอันจะกินคนหนึ่งในคลองนั้น มีหัวเคร่งทางพระ เมตตาอารีต่อเพื่อนบ้านเป็นอันดี ผมกับบานเย็นมายืนอยู่คนละฟากคู ร้องบอกให้คนในบ้านดูสุนัขด้วย แล้วเราทั้งสองก็โดข้ามคูไปบ้านแก
"แม่เอ็งค่อยยังชั่วหรือยังวะ นังหนู?" แกถามเมื่อเราพบตัวแกแล้วที่ยุ้งข้าว "หมู่นี้ข้ายุ่ง ๆ เลยไม่ได้ไปเยี่ยมอีก"
"ยังชั่วอะไร ลุงจ๋า ฉันจะตายเสียแล้ว ช่วยฉันด้วย" บานเย็นว่า ลุงอ่ำเบิกตาโพลง ชักสงสัย
