 | แม่แบบ {{หัวสลับ 2}} ถูกยกเลิกแล้ว กรุณาใช้แม่แบบ {{หัวสลับ}} ทดแทน |
แกคงรู้ท่าผม แกจึงพูดอีกเบา ๆ
"ยังไม่ต้องร้อนรนอะไรหรอก นอนไปก่อนเถิด แต่คุณคะ ที่ฉันพูดกับคุณนี่น่ะ คุณอย่าไปบอกใครเลยนะ ฉันกลุ้มใจ ก็เลยพูดไปอย่างนั้นเอง" พอแกพูดจบ ผมก็รับคำแกเบา ๆ เช่นกัน รู้สึกค่อยซาความกลุ้มไปหน่อยที่พอมีเวลาหายใจไปได้อีกคืนพอคิดขยับขยายไปนอนทางอื่นได้ในคืนพรุ่งนี้ ตื่นเช้าผมไม่พูดให้ใครรู้เลยว่า ผมชักลำบากเรื่องที่นอน เราเป็นคนบ้านไกล มาแย่งที่นอนคนที่นี่เขา ชักอึดอัดใจ อยากจะกลับกรุงเทพฯ เสียแล้ว แต่ขัดอยู่ที่คุณนพยังไม่กลับ ก็เลยกลับไม่ได้ พอตกเย็น ผมกับนายมั่นก็ดื่มกันเข้าไปพอสบาย ๆ ก็พูดกับคุณนพขอมานอนแทรกข้างเตียงคุณนพด้วยในคืนนี้ทั้งสองกะนายมั่น คุณนพมองหน้าผมแล้วถอนใจไม่บอกขัดข้องเลย พยักหน้าแล้วบอกว่า ดีเหมือนกัน มานอนเสียทางนี้ ขอให้ทนเอาอีกสองคืนก็จะกลับวัดของเราละ คืนนั้น เราก็ย้ายที่นอนกันมาทางเตียงคุณนพ ส่วนทางที่เก่าที่เคยนอนทิ้งว่างอยู่ ก็เห็นใครหนุ่ม ๆ ที่มางานนี้เมื่อตอนเย็นมานอนที่ผมแทนตัว บนเก้าอี้นวมนั้นคงว่างอยู่เฉย ๆ ไม่มีใครนอน
คืนนั้น ตกดึกมาอยู่ ผมได้ยินเสียงอึกอักคล้ายคนนอนละเมอพูดอะไรอุบ ๆ อับ ๆ ฟังไม่รู้เรื่อง ในที่สุด คนละเมอนั้นก็ลุกทะลึ่งจากการนอนอย่างพรวดพราด ผมเหลียวหน้าไปดูทางด้านที่เกิดเสียงก็เห็นว่า ชายหนุ่มที่มาใหม่นั้นเอง แกลุกจากที่นอนอยู่เก่า โผมาหาผมและนายมั่นอย่างตึงตัง คุณนพนอนอยู่บนเตียงก็พลอยตื่นด้ย ชายหนุ่มนั้นมีอาการหนาวสะท้านเหมือนจับไข้และเบียดผมกับนายมั่นแน่น
"แข็งใจไว้!" เสียงคุณนพพูดเบา ๆ แล้วเอามือจับบ่านายคนนั้น "ประเดี๋ยวก็สว่างแล้ว ทองแท้! แข็งใจไว้ ทองแท้" คุณนพออกชื่อชายคนนั้นและบอกให้แข็งใจ ผมชักฉงนใจ เหลียวไปดูทางเก้าอี้นั้น ก็ไม่มีอะไร เงียบเชียบ ไม่เห็นมีอะไรแปลกเลย แม่หญิงที่เคยมานอนใกล้ผม ก็ไม่ได้มานอนอย่างเคย แกคงหาที่นอนใหม่ได้แล้วกระมัง จึงไม่มานอนที่เก่า ผมมองกวาดไปดูข้างในตามหมู่คนที่นอน ก็เห็นทุกคนนอนอย่างสงบเงียบ
