 | แม่แบบ {{หัวสลับ 2}} ถูกยกเลิกแล้ว กรุณาใช้แม่แบบ {{หัวสลับ}} ทดแทน |
ธุระไม่ใช่
"ฉันรู้ว่า สมัยนอนไม่หลับ" คุณนพพูดยิ้ม ๆ และมองหน้าผม
"ครับ!" ผมรีบตอบตามความจริง "ผมกลุ้มใจ เพราะมีแม่หญิงใครที่ไหนมานอนอยู่ใกล้ ๆ รู้สึกว่าน่าเกลียด ถ้าใครมาเห็นเข้าเวลานั้น" ผมว่า
"ใครจะเห็นเล่า นอกจากสมัยคนเดียว" คุณนพพูดเล่นเป็นนัย ๆ "ไม่มีใครเห็นแน่ ๆ ทีเดียว เพราะหญิงที่มานอนข้างสมัยนั่นคือแม่บานชื่น!"
ผมสะดุ้งเหมือนกระโดด มองหน้าท่านอย่างตกใจ
"โอย! คนที่ตายอยู่ในโลงหรือครับ?" ผมถามท่านแล้วตะลึงงัน พูดอะไรไม่ออก
"ก็ใช่น่ะซี" คุณนพตอบแล้วหัวเราะ "ฉันถูกมาก่อนสมัยแล้ว คืนแรกที่ฉันไม่พูดก็เพราะกลัวจะอื้อฉาว ฉันเพิ่งถามพี่เลี้ยง พ่อของบานชื่น ดู จึงรู้ว่า บานชื่นนอนเล่นบนเก้าอี้นอนนั้นแล้วขาดใจตายบนนั้น ในคืนแรกที่ฉันนอน แกมาขอที่ของแกนอน ฉันเลยเปลี่ยนที่นอนในคืนหลัง ครั้นจะพูดขึ้นเล่า คนในบ้านก็เกิดกลัวกันขึ้น มันจะวุ่นกันใหญ่ แม่บานชื่นมาทำอะไรกับสมัยล่ะ" คุณนพถามผมเมื่อท่านเล่าเรื่องของท่านจบแล้ว
"อุบ๊ะ!" นายมั่นร้อง "ผมนี่นอนเหมือนตาย ไม่รู้เรื่องอะไรของเขาเลย ถ้ารู้บ้าง ผมก็เห็นจะโดดเสียคืนนั้นแล้ว"
เราพูดคุยกันอีกพักใหญ่ พอรถเมล์อีกคันมาถึง ก็เลยขึ้นกลับกรุงเทพฯ กัน
