 | แม่แบบ {{หัวสลับ 2}} ถูกยกเลิกแล้ว กรุณาใช้แม่แบบ {{หัวสลับ}} ทดแทน |
"อ้าว! ทำไมไม่ลงเบ็ดราวตอนกลางคืนด้วยล่ะลุง" ชายหนุ่มนั้นถาม
"โอย ไม่ไหวแล้วครับ แก่แล้ว กำลังอดนอนไม่ไหว เมื่อหนุ่ม ๆ ซิครับ ผมหาจริง เดี๋ยวนี้หาพอเลี้ยงปากเลี้ยงท้องสองคนตายายเท่านั้น" นายมุตพูดแล้วหันมองหญิงชราอีกคนที่เป็นผู้พายเรือ ตัวแกแก่แล้ว แต่ยังสามารถทอดแหได้
"ทอดแหกลางคืนได้ไหมลุง" คุณสาวลมัยถาม
"ตาหูไม่ดีครับ และไม่มีใครทอดกัน เพราะมองปลาผุดและพรายน้ำไม่เห็น ก็ไม่รู้ว่า ปลาชักกลุ่มที่ไหนบ้าง ตอนเช้าละมันเห็นดีกว่า โอ้ย! คุณเอ๋ย ผมหาปลามาแต่สมัยหนุ่ม ต้องระวังตัวแจเลย จระเข้มันมีด้วยนี่ครับคลองนี้" นายมุตพูดแล้วชี้มือปราดไปตามคลอง
"เอ๊ะ จระเข้มีหรือคะลุง" คุณลมัยรีบถาม
"เดี๋ยวนี้ไม่มีหรอกครับ" ผู้เฒ่าตอบ "มันหายไปหมดแล้ว อาบน้ำอาบท่าได้สบาย ลอยคอตลอดคลองก็ไม่เป็นไร แต่ก่อนโน้นไม่ได้ครับ โอ้ย! ทั้งสัตว์ในน้ำ และผีสางตามท้องน้ำก็เกะกะ หลอกคนหาปลาเสียจริง ๆ แทบไม่ต้องเว้นแต่ละราย"
พวกคนฟังหนุ่ม ๆ สาว ๆ หัวสมัยใหม่หัวเราะกันครืน พูดเรื่องผีดูเป็นการขบขัน
"ถ้าจะโดนพวกเดียวกันหลอกน่ะซีลุง" คุณลมัยว่า "เพราะเกรงจะแย่งหากิน"
"อย่างนี้ก็เก็นจะมีมั่งละครับ แต่ผมเองน่ะโดนจริง ๆ ไม่ใช่คนหลอกเลย เวลานั้นผมยังไม่ได้กับยายเลย ยังหนุ่มอยู่ คลองนี้แหละครับ ผมโดนหลายหน ผมฟันเสียเต็มเหนี่ยว แต๋โดนเรือเราเองยับไป" ผู้เฒ่าเล่า
มีการหัวเราะกันอีก ที่ตอนว่า ฟันเรือของตัวเองโดยไม่ถูกผี
"แหม! คุณลุงช่วยเล่าให้ฟังหน่อยเถอะ อยากฟังจัง กาแฟมีนะลุง ป้า ฉันชงแล้ว" ชายหนุ่มอีกคนพูดขอร้อง และหันไปทางเด็กหนุ่มอีกคนหนึ่ง
