"ไม่กินอะไรมากี่วันแล้ว?" ตาถาม
"หกเจ็ดวันละมั้ง" ลุงโป๊ะพูดอย่างรำคาญและหนักใจ
"เราช่วยขอร้องชาวบ้านให้เลิกบูชากันไม่ได้หรือ" ตาออกความเห็น
"ไม่รู้จะพูดยังไงน้า" ลุงโป๊ะตอบอย่างสิ้นคิด "พูดเข้า เขาก็หาว่า กีดกันเขา และว่า เจ้าเสด็จมาเป็นมงคลแก่บ้าน ควรจะดีใจ เขาถือโอกาสมาให้ช่วยทำนายทายทักโชคชะตา แม่จีบแม่ก็เลยฟุ้งใหญ่"
"ว้า! แย่โว้ย" ตาร้อง
"นี่ น้าแม้น! บางทีทำว่า ผีเข้า บอกชื่อตัวเองว่า ชื่อเกิด" ลุงโป๊ะว่า "ชื่อเกิดก็เจ้าเกียรติยังไงเล่า" ลุงโป๊ะพูดอย่างกลุ้มใจและรำคาญ
"บ๊ะ ไปกันใหญ่ ทำไมอ้ายเกียรติมันจะมาเข้าล่ะ บ้านมันอยู่โน่น ทำไมไม่เข้าพวกมันทางบ้าน จะมาทำไม" ตาว่าอย่างไม่เห็นด้วย แต่ผมนั้นชักสลดใจและหนาวใจขึ้นมา เมื่อเอ่ยถึงน้าเกียรติผมกลัวจริง ๆ เคยโดนมาแล้ว
"ตาจ๋า" พี่ถนอมแทรกขึ้นมา เรื่องนี้มันพิลึกนา อ้ายจ๋อยบ้ามันอยู่กุฎีมัน มันโวยวายว่า น้าเกียรติมา มันเห็นและร้องบ่อย ๆ แหม ตาจ๋า ฉันตัวชาเลย แม่ก็กำลังแย่อย่างนี้ ซ้ำอ้ายจ้อยร้องว่า น้าเกียรติมา"
ผมฟังเรื่องต่าง ๆ ชักหนาวสะท้านทั้งกลางวันแสก ๆ น้าเกียรติมาแน่ ๆ ป้าจีบเองก็ประกาศตัว อ้ายจ้อยก็ร้องเรียกชื่อน้าเกียรติ ลุงโป๊ะชวนพวกเราเข้าไปดูป้าจีบ ผมชักขาสั่นบังหลังถนอม ไม่กล้าอยู่ตรงหน้าป้าจีบ พอป้าจีบมองเห็นตาเข้าก็ทำตัวโยกไปโยกมา
"ใครมาวะ" พูดแล้วโยกตัวไปมา "จุดธูปจุดเทียนซิวะ อ้ายแก่" พูดแล้วหัวเราะ ตาของผมมองป้าจีบอย่างโกรธ ๆ ตามปกติตาเป็นคนดุดันไม่ยอมคน ถ้าไม่มีอะไรกันก็ดูเป็นคนใจดี ถ้าโกรธแล้วไม่ยอมใคร
"จุดธูปซิวะ อ้ายแก่" ป้าจีบพูดอีกและชี้มือ "กูจะบอกยาแก้ไม่แก่ให้มึง"
"จุดธูปไหว้มึงน่ะเรอะ?" ตาร้องถามอย่างอารมณ์โกรธขึ้นแล้ว
