พร้อมกับชะโงกหน้าเข้าไปใกล้ ทุกคนในที่นั้นทั้งหมดต่างผงะตาม ๆ กัน และรู้สึกไม่พอใจตาที่ไปลบหลู่เจ้าผู้นับถือของเขา
"ชะช้า! จะบอกยาให้กู กูนี่ละจะเอายาแก้เลือดแก้ลมให้มึงกิน อย่ามาบ้ากะกูนะมึง" ตายื่นหน้าพูด ป้าจีบหัวเราะก๊าก โอนตัวโยกเยก
"อ้ายแก่ มึงว่ากูบ้าเรอะ เอ๊ย กูไม่ใช่เลือดไม่ใช่ลมเว้ย ชะจะกรอกยากู ชะช้า อ้ายหมออ้ายหมา" ป้าจีบไม่ละลด ตาโกรธจนตัวสั่น หันหน้าดูลุงโป๊ะและพี่ถนอม
"มันเป็นบ้าเพราะเลือดทํา ดันคิดว่า ผีเข้าเจ้าสิงกันอยู่ได้" ตาว่า
"ดูกันให้ดี ๆ ก่อนน่า คนโต ๆ ด้วยกันแล้ว อย่าเพิ่งดูหมิ่นท่านยังงั้น" หญิงแก่คนหนึ่งในจำนวนที่นั่งอยู่ในที่นั้นพูดขัดขึ้น และอีกมากคนก็สำแดงกิริยาไม่พอใจตาของผมที่ทำการประดุจดูหมิ่นและเหยียดหยาม เขาทั้งหมดว่า หลงเพ้อผิด ๆ เขาก็เชื่อตัวเขาว่า เขาดูไม่ผิดว่า เจ้าทรงหรือว่าคนบ้า แต่ทั้งหมดไม่กล้าจะว่าอะไรตา เพราะตาเป็นญาติกับป้าจีบ ย่อมพูดอะไรพูดได้ตามฐานะผู้ใหญ่
"ฉันพูดอย่างไรก็ได้ เพราะมันเป็นหลานของฉัน" ตาหันไปถลึงตาเอา
"อ๋อ ฉันไม่ได้ว่าอะไรพ่อหรอกย่ะ ฉันเตือนด้วยหวังดี ท่านโกรธขึ้นมาจะลำบาก เราแก่แล้วระวังปากดีกว่า" ยายคนนั้นพูด
"อ้อ! ขอบใจย่ะ แต่ฉันว่า อย่ามาช่วยกันทำให้คนเป็นบ้าเลย ข้าวปลาไม่ได้กินมากี่วันแล้ว จะเป็นลมตาย" ตาว่า
เมื่อตาพูดดังนั้น ทุกคนต่างมองตากัน พูดอะไรไม่ออก บ่นอะไรพึมพำ มีกิริยาไม่พอใจ แล้วร้องบอกลาลุงโป๊ะด้วยกันทุกคน พลางต่างลงเรือนไปกันหมด ป้าจีบนั่งมองตาของผมอย่างโกรธและหัวเราะเอ็ดอึง
"เดี๋ยวกูจะหักคอมึง" ผู้เป็นเจ้าหรือผีร้องลั่น
"กูก็จะหักคอมึงเหมือนกัน" ตาร้องขึ้นบ้าง แล้วทำท่าเสกคาถาใส่มือ และแล้ว เอามือลูบแขนทั้งสองทำท่าคล้ายจะโดดเข้าไปหักคอจริง ๆ
