ป้าจีบร้องตวาดเสียงหลง แล้วลุกขึ้นยืนดังคนแข็งแรงผิดไปจากคนที่อดอาหารมาหลายวัน ลุกขึ้นอย่างโกรธเต็มที่ แต่เต้นได้สองสามทีก็ล้มลงนอน ลุงโป๊ะและพี่ถนอมนึกไม่ถึงว่า จะเป็นไปดังนั้น ต่างวิ่งเข้าประคองป้าจีบ พวกเด็กสาว ๆ อีกสองคนก็เข้าช่วย เพราะมาช่วยเฝ้าไข้อยู่แล้วหลายวัน ป้าจีบนอนนิ่งหมดสติ จึงต่างเข้านวดเฟ้นกัน แต่แล้วทุกคนก็ชะงักและสะดุ้งเพราะเสียงอ้ายจ้อยร้องเอ็ดอยู่หลังเรือน
"นั่นแน่ ถ้าเกิด น้าเกิด" ผมได้ยินแล้วสะท้านทั้งตัว ขาผมสั่น ป้าจีบล้มลงแล้วจะเป็นอย่างไรบ้างก็ไม่รู้ อ้ายน้อยร้องเรียกน้าเกียรติอีก แต่มันเรียกชื่อเก่า มีการแก้ไขป้าจีบอยู่นานโข ตาของผมกวักมือเรียกผมแล้วแกเองก็ออกพื้นที่ชุลมุนมาหาผม
"อ้ายเรือง เอ็งรีบกลับบ้านไปบอกยายว่า ป้าจีบของเองหมดลมเสียแล้ว" ตาบอก ผมสะดุ้งสุดตัว นึกไม่ถึงว่า การมันจะกลายไปอย่างนั้น ผมพะว้าพะวังขาสั้น ค่อย ๆ ก้าวขาออกประตูนอกชานลงบันไดไปสู่เรือมาดเล็กที่จอดอยู่ ใจหายวูบ เมื่อกี้ป้าจีบยังเต้นอยู่ แต่มาตายไปเสียแล้ว ทำไมตายง่าย ๆ ดังนั้น พอหมดเสียงก็ตายเลย ผมพายเรือมาอย่างใจลอยและไกลมามากแล้ว ไม่ได้สังเกตอะไรทั้งนั้น
"อ้ายเรือง มึงไปไหนมาวะ จ้ำเสียไม่เงยหน้า" เสียงร้องทักมาจากเรือลำหนึ่งที่จอดอยู่ข้างตลิ่ง เงยหน้าขึ้นมองตามเสียงก็พบตาป้องกับลุงเคลือบนั่งเรือมาดอยู่ ทำท่าเตรียมจะออกพาย
"ตาจ๋า ลุงจ๋า ป้าจีบแกตาย" ผมร้องบอกไปด้วยเสียงสั่น ๆ
"ฮะ! อะไรวะ" ตาป่องร้องอย่างตกใจ
"ป้าจีบตาย!" ผมบอก ตาป่องได้ยินชัดถึงกับตบขาตัวเองดังผาง
"กูคิดแล้ววะ ทิดเคลือบ" ตาป่องหันไปทางลุงเคลือบ "ผีมันกินอีจีบอยู่หลายวันมาแล้ว ใคร ๆ ว่า เจ้าเข้า ข้าไปดูมาแล้ว ผีมันกิน มัวหลงกันอยู่ได้ เฮ้ย ไปโว้ยไปดูมัน อ้ายโป๊ะคงตกใจแย่" ตาป่องพูดแล้วผลักเรือออก
