ใจไม่สบายเรื่องน้าเกียรติ เมื่อแกยังมีชีวิต แกรักและเมตตาผมมาก เคยเอาผมไปชุบชีวิตที่กรุงเทพฯ ครั้นแกตายลง ผมก็ต้องระเห็จกลับมา เวลาเกือบใกล้ค่ำ ยายจึงกลับมาบ้าน
พวกเราต่างรุมล้อมถามข่าวกัน
"มันจะมีอะไรล่ะ ก็ตายแหงแก๋ไป ไม่ได้กินอะไรตั้งหกเจ็ดวัน หมดฤทธิ์ผีเข้าจะอยู่ได้อย่างไร เอาแรงที่ไหนกัน พ่อแม้นเราว่า เลือดทำจึงเป็นบ้า แต่พอโป๊ะว่า ผีเข้า ต่างเข้าใจไปคนละอย่างเงียบ ๆ ไม่ได้โต้เถียงอะไรกัน เพราะยังไง ๆ ก็ตายไปแล้ว" ยายพูดให้ฟัง พวกเรามองหน้ากันแล้วพึมพำกันไปตามเรื่อง
"นี่เฮ้ย!" ยายพูด "เมื่อพายเรือขาไปนะเว้ย กูแทบเรือล่มว่ะ อ้ายใครไม่รู้มันพายเรือสวนทางกะกู หน้ามันเหมือนอ้ายเกียรติ กูแทบตกน้ำ พอดูชัดเข้า ไม่ใช่แฮะ ตากูฝาดไปแน่ะเฮ้ย อีตาแม้นเราถูกหาว่า ทำให้อีจีบตาย"
"ใครว่ายาย?" พี่พุกถามสวนค่าเลย
"พวกที่มาบูชาเจ้าเข้าทรงน่ะแหละ แต่ก็พูดลับหลังหรอก อีตาแม้นเราไม่ได้ยินหรอก ถ้าได้ยินคงบ้านเหลืองเมืองแตก ไปทำเขาตายได้ยังไงกัน คนก็อยู่ทั้งหลายคน" ยายว่า
"มีเถียงกันนิดหน่อย" ผมว่า "ตาแกโกรธ หาว่า พวกนั้นเชื่อว่าเจ้าเข้าทรง เอาดอกไม้มาบูชาจนไม่ได้กินข้าวกินปลา ส่วนลุงโป๊ะก็มัวคิดว่าผีเข้า ตาแกว่าอย่างนั้น มัวหลงกันไปหมด ป้าจีบก็เป็นบ้า ไม่กินอะไรจนหมดแรง พวกนั้นโกรธ ตาเลยกลับกันไปหมด ป้าจีบก็โกรธตา แล้วลุกขึ้นเต้นแร้งเต้นกา แกว่า แกเป็นเจ้า จะหักคอตา พอล้มไปเอง ก็ตายเลย ไม่มีใครทำไมแก ฉันก็เห็นอยู่กับตา" ผมอธิบายให้ฟังกัน
เย็นนั้น พวกเราที่มาชุมนุมต่างกลับบ้านของตัวหมด เราอยู่บ้านกันสามคน ยาย พี่พุก ผม ผมอยากนอนเต็มแก่ แต่พี่พุกยังไม่นอน ผมก็เลยต้องคอย เพราะนอนมุ่งเดียวกัน ถ้าไปนอนก่อน ก็ชักว้าเหวใจ พี่พุกกับ
