หน้า:เปิดกรุ (๒) - เหม เวชกร - ๒๕๓๘.pdf/36

จาก วิกิซอร์ซ
หน้านี้ได้พิสูจน์อักษรแล้ว
43
 

ยายคุยกันพอแล้วจึงเข้านอน พี่พุกมองดูผมแล้วก็รู้ว่าผมกลัว จึงกระซิบ บอกว่า ถ้ากลัวก็นอนเบียด ๆ แกเถิด ผมดีใจ ห่มผ้าทั้งไม่หนาวเลย แล้วนอนเบียดแก หน้าน้ำนี่ถึงจะไม่หนาวแต่ก็ไม่ร้อน เพราะน้ำท่วมป้องกันแดดที่ จะเผาแผ่นดินไว้ แผ่นดินจึงไม่มีความร้อนมาเผื่อพวกเราที่อยู่ในแถบที่ลุ่ม เรือนเราเป็นโขดสูงกว่าน้ำ จึงมีที่แห้งใต้ถุนพอได้อาศัยแก่สุนัข ผมเงี่ยหูฟัง ได้ยินพวกมันยังหยอกล้อกันอยู่ พ้นใต้ถุนไปก็เงียบสงัด นาน ๆ มีนกแสกบินร้องผ่านไปไกล ๆ เสียงมันบาดใจนัก ทำให้หวนคิดถึงน้าเกียรติ บางทีคล้ายเสียงใครร้องเรียกใครไกล ๆ อาจจะเป็นเสียงใครละเมอ

นึกถึงน้าเกียรติ เมื่อก่อนแอบรักกับพี่ถนอม แต่ป้าไม่เห็นด้วย พอตายแล้ว อาจจะโกรธแค้นแอบมาสิงอยู่ก็ได้ อย่างนั้น อ้ายน้อยบ้ามันต้องเห็นน้าเกียรติจริง ๆ นึกแล้วหนาวใจ น้าเกียรติผมทั้งรักทั้งกลัว การตายของแกเป็นแบบตายโหง ถูกฆ่าตาย ใคร ๆ ว่า ผีตายโหงนี่แรงนัก ที่ยายว่า แกพายเรือสวนกับใครหน้าเหมือนน้าเกียรติ จะใครเสียอีกเล่า ก็น่าเกียรตินั่นแหละ ธรรมดาเขารักยายและตาผมมาก ก็คงสวนทางล้อเล่นเท่านั้น ผมนอนคิดไปต่าง ๆ จนหลับเมื่อไรไม่รู้

เรื่องมันประหลาดไปกว่าเก่านัก พอรุ่งขึ้นตอนสาย ๆ ตาอาศัยเรือคนอื่นกลับมาบ้าน

"เขาจะสวดกันกี่คืนล่ะ?" ยายถามตาเป็นค่าแรกที่เห็นตากลับมา

"สวดกะผีอะไรกันล่ะ อีจีบมันฟื้นแล้วเมื่อจวนรุ่งนี่เอง" ตาพูดแล้วหัวเราะก๊าก

"ฮะ" ยายร้อง "ไม่ตายเรอะ บ้าละโว้ย ก็ตายเห็นอยู่ตำตา" ยายเอะอะ

"หะแรกก็ว่ากันนั้น ที่แท้มันสลบไปเท่านั้น ตาพูดแล้วโคลงหัว "แหม! หลังตกอกตกใจกันแทบแย่ทั้งบ้าน หนอย! พอฟื้นก็หิวโซ ขอกินข้าวต้ม อีหนอมก็เร็วทันใจ ต้มให้ทันหิว โอ้โฮ มันกินเอา ๆ มันอดอยู่หลายวันนี่ เลยกินเสียอย่างสาสมเลย" ตาพูด

ในครู่นั้นเอง ข่าวการฟื้นจากตายของป้าจีบก็รู้กันทั่วไปในหมู่บ้าน