"เห็นจะแรก ๆ นี่กระมัง อีกหน่อยพอแกมีแรง ก็คงไม่ลำบากนัก" พี่เนียมว่า
เป็นความจริงอย่างที่เขาพูดกันว่า พี่ถนอมห่างป้าจีบไม่ได้ แกจู้จี้ เอาโน่นเอานี่ พี่ถนอมขอตัวไปอาบน้ำบ้าง ไปสวมบ้าง ป้าจีบแกมองดูผมบ้างเล็ก น้อย และก็ไม่เคยเรียกใช้เลย แกไม่ชอบใช้ผม แกกวนแต่พี่ถนอมเท่านั้น ส่วนพี่เนียมนั้น พอรุ่งขึ้น เขาก็กลับบ้านเขา ผมรับหน้าที่ช่วยงานเล็ก ๆ น้อย ๆ ของลุงโป๊ะ ต้มน้ำบ้าง หุงข้าวบ้าง พายเรือไปซื้อของบ้าง หมดธุระก็นั่งเล่นอยู่ใกล้ ๆ พี่ถนอมและป้าจีบ ป้าจีบจะถ่ายหนักถ่ายเบา พี่ถนอมจะ พยุงเข้าม่านข้าง ๆ ที่นอน ซ้ำร้ายเวลานอน ป้าจีบจะให้พี่ถนอมนอนด้วยอีก
"แม่นอนเถอะ! ฉันนั่งอยู่ไกล ๆ นี่แหละ จะให้ฉันนอนด้วยทำไมล่ะ" เสียงพี่ถนอมพูด ผมกำลังอ่านหนังสืออยู่จึงเงยหน้าขึ้นดู เห็นป้าจีบฉุดมือให้พี่ถนอมนอน ผมยิ้มให้พี่ถนอม พี่ถนอมก็ยิ้มอย่างรำคาญขึ้นบ้างเป็นครั้งแรกและคงจะขบขันแม่ของแกเอง นอกจากจะเกาะกันแจ ยังไม่ยอมจะให้ไปไหน จะให้นอนด้วยทั้ง ๆ ที่มันก็ไม่ใช่เวลาหลับเวลานอนอะไร กลางวันแสก ๆ จะร้อนคลั่งตาย ป้าจีบมีกิริยาหวงแหนพี่ถนอมเห็นชัด ๆ กลางคืนพี่ถนอมต้องนอนกับแกในมุ่ง กลัวพี่ถนอมจะไปไหน เอ๊ะ! หรือ แกคิดว่า พี่ถนอมจะไปพบกับ . . . ผมนึกถึงตอนนี้แล้วเสียวใจ แกอาจจะได้ยินอ้ายจ้อยร้องโวยวายว่า น้าเกียรติมา ป้าจีบแกไม่ชอบน้าเกียรติ แกกีดกันอยู่ แกเกิดหวงทั้ง ๆ ที่น้าเกียรติก็ตายเป็นผีไปแล้ว
"โอย ตายละ!" เสียงพี่ถนอมร้อง "ร้อนจะตายไปแล้วแม่ แม่กอดฉัน ทำไม วุ้ย! ไม่หนีไปไหนหรอก" ผมนอนอยู่ใกล้ ๆ ฟังแล้วนึกขึ้น แต่อีก ใจหนึ่งกลับหวนคิดไปว่า หรือป้าจีบจะยังไม่หายบ้า แกทำอย่างคนบ้ากระมัง ผมนอนใกล้มาหลายคืน ก็ได้ยินพี่ถนอมร้องอย่างนั้นทุกคืนว่า แม่อย่ากอดเลย ร้อนออกจะตายไปแล้ว ผมชักสงสัยใจและเห็นใจพี่ถนอมที่ต้องทนนอนกับป้าจีบที่ไม่ได้อาบน้ำมาเลยตั้งนานวัน ทั้งยังถูกกอดรัดด้วยอีก นอกจากจะเหม็นสาบแล้วยังเหนียวตัวอีก พี่ถนอมแย่จริง ๆ ซ้ำเวลากิน
