ข้าวก็ต้องกินกับแก จะหิวไม่หิวก็ต้องกินตามแก วันหนึ่ง ผมกับลุงโป๊ะนั่งกินข้าวกันที่ในครัว พี่ถนอมจะไปอาบน้ำ เลยแวะเข้าไปที่วงอาหารของเรา
"พ่อจ๋า" พี่ถนอมเรียก ⟨"⟩ฉันไม่ไหวจริง ๆ พ่อ แม่แกเป็นอะไรไม่รู้กอด ฉันเรื่อย และเดี๋ยวนี้แกจูบฉันด้วยพ่อ โอย ฉันทนไม่ไหวละ อะไรก็ไม่รู้ แม่ไม่เคยทำกับฉันเลยตั้งแต่ไหนแต่ไรมา ทำไมเกิดมาทำอย่างนี้ โธ่! ฉันโตแล้ว ไม่ใช่เด็ก ๆ จั๊กจี้จะตาย แกทำกับฉันตลอดคืน"
ลุงโป๊ะฟังแล้วเปิบข้าวไม่ลง อ้ำอึ้ง ผมเองก็เช่นกัน ไม่คิดว่าจะได้ฟังเรื่องอย่างนั้น ลุงโป๊ะเอามือซ้ายเกาศีรษะ สีหน้าฉงนสนเท่ห์
"นิ่งไว้ก่อน อีหนู" ลุงโป๊ะว่า "มันจะกลับเป็นบ้าอีกกระมังหว่า ถ้าจะ ต้องหาหมอเสียแล้วละเว้ย" ลุงโป๊ะพูดแล้วอิ่มข้าวเลย พี่ถนอมเลยไปอาบน้ำแล้ว แต่ลุงโป๊ะยังนั่งกอดเข่า ใช้ความคิดมาก
พี่ถนอมอาบน้ำแล้วไปนั่งอยู่กับป้าจีบ แกก็คุยอะไรต่ออะไรลั่นไปเลย ลุงโป๊ะหายไปไหน ลงจากบ้านหายไปตั้งชั่วโมงสองชั่วโมง ครั้นกลับมาก็มีตาของผมและลุงโนดมาด้วย ผมเห็นตาถือห่อกระดาษอะไรมาด้วยห่อโตถนัดใจ มาคราวหลังว่า เป็นห่อยาเลือด ครั้นต้มแล้ว ตาผมกับลุงโนดอ้อนวอนและป้อยอให้ป้าจีบกิน ป้าจีบก็ยอมกินตามที่ขอร้อง หลายต่อหลายวัน อาการของป้าจีบก็ไม่เห็นมีอะไรแปลกเปลี่ยนไป คงกอดคงรัดพี่ถนอมอย่างเดิม ทั้งเผลอ ๆ คนเข้า แกก็จูบพี่ถนอมเข้าให้อีก และเมื่อนั้น พี่ถนอมก็บ่นทุกคราวไป ป้าจีบเห็นเป็นขบขันหัวเราะก๊าก ๆ ทั้งตา ลุงโป๊ะ และลุงโนดมองตากันอย่างอัดอั้น
ตาผมและยายผลัดเปลี่ยนกันมาเป็นเพื่อนอยู่เรื่อย ๆ มาอีกวันหนึ่ง ตากลับไปบ้าน ยายกับป้ากะออมก็มาเป็นเพื่อนแทน ตอนหนึ่ง ยายกับป้ากะออมไปนั่งคุยกับลุงโป๊ะทางหลังบ้าน ผมคงนั่งอยู่ทางพี่ถนอมป้าจีบ และขณะนั้น ผมหวนคิดไปทางบ้าน คิดถึงเจ้าแห่งเพื่อนรุ่นสาว ผมเบิ่งหน้าลงไปทางริมคลอง ก็ได้ยินพี่ถนอมร้องขึ้นอีก เวลาเป็นเวลาค่ำแล้ว
"อุ๊ย! แม่จูบฉันอีกแล้ว" พอพี่ถนอมร้อง เสียงป้าจีบก็หัวเราะก๊ากแซง
