หน้านี้ได้พิสูจน์อักษรแล้ว
48
ขึ้น ผมจึงหันไปดู ป้าจีบหัวเราะแล้วหันหน้ามาดูผม หน้าตรงกันเผงทีเดียว ไฟสว่างเห็นหน้ากันถนัด คุณพระช่วย ผมตาค้าง นั่นไม่ใช่หน้าของป้าจีบเสียแล้ว
"น้าเกียรติ" ผมร้องสุดเสียงแล้วล้มลงหมดความรู้สึกไปเลย ผมมารู้ตัวได้สติ ก็รู้ว่า ผมนอนอยู่ที่บ้านผม และรู้คราวหลังว่า ผมจับไข้มาหลายวันแล้ว พวกบ้านใกล้ได้มานั่งล้อมวงผมอยู่ เจ้าแฟงได้เล่าให้ผมฟังว่า ผมละเมอเพ้อพกเรียกน้าเกียรติเรื่อย ๆ คนทั้งบ้านพากันกลัวจะแย่ไปเลย ผมกลับมาบ้านได้ เมื่อสลบไปเพราะตกใจที่เห็นหน้าป้าจีบเป็นหน้าของน้าเกียรตินั้น ยายผมและป้ากะออมได้เอาผมลงเรือกลับ และได้ทราบต่อไปว่า ป้าจีบได้ตายไปแล้ว คราวนี้ตายจริงๆ และไม่ฟื้นอีก ผมมัวนอนเจ็บอยู่ไม่รู้เรื่อง เขาสวดและเผากันไปแล้ว ผมนอนฟังเขาเล่าด้วยใจว้าวุ่นตามเคย
