หน้า:เปิดกรุ (๒) - เหม เวชกร - ๒๕๓๘.pdf/42

จาก วิกิซอร์ซ
หน้านี้ได้พิสูจน์อักษรแล้ว
๔๙
 
 . . .หมาใต้ถุนเราก็หอนรับโหยหวนขึ้นประดังกับเสียงที่ได้ยิน. . .มันเป็นเสียงใครไม่รู้. . .ผมสะดุ้งหัวใจวาบเหมือนใจจะขาดและหยุดเต้น. . .
อ้ายกล้าจะตายไม่ได้

เรื่องความวุ่นวายของบ้านป้าจีบ ลุงโป๊ะ เงียบลงแล้ว ศพป้าจีบก็ได้เผาไปอย่างเรียบร้อย ความเศร้าโศกของลุงโป๊ะก็คงจะมีอยู่บ้างเป็นธรรมดา พี่ถนอมก็หายหน้า ไม่ได้เยี่ยมมาที่บ้านผมเลย คงเนื่องจากงานบ้านสุมตัว เมื่อป้าจีบตายไป พี่ถนอมก็ต้องรับเหมาเอาไว้คนเดียว ส่วนงานนานั้น ลุงโป๊ะต้องบุกเดี่ยว ส่วนอ้ายจ้อยที่เป็นบ้าขาพิการ มันก็ร้องโวยวายไปตามฤทธิ์ของมันที่กุฎีเล็กท้ายครัวตามเคยจนกว่าจะสิ้นใจ

ลุงโนดไปธุระไหนกลับมาไม่ทราบโดยการเดินเท้า บ้านเราเมื่อหมดหน้าน้ำแล้ว ทุกคนจะต้องพึ่งขาตัวเองโดยเดินบก ทางน้ำเลิกกัน เรือเข็นขึ้นแห้ง ลุงโนดเดินผ่านหน้าเรือนเรา ได้หยุดยืนพูดกับตาผมและยายที่กำลังร่อนรำข้าว ส่วนผมกับพี่พุกกำลังตำข้าวอยู่ ทางบ้านผมไม่นิยมส่งข้าวไปโรงสี เพราะข้าวสารตำเองกินอร่อยกว่าข้าวสารโรงสี อีกอย่างหนึ่ง คือ เรายังได้รำข้าวไว้ใช้การ เช่น เลี้ยงเป็ดและเลี้ยงปลาหลังบ้าน