หน้า:เรื่องของสมเด็จพระเจ้ากรุงธนบุรี - ๒๔๘๗.pdf/33

จาก วิกิซอร์ซ
หน้านี้ได้พิสูจน์อักษรแล้ว
20

ยากจน ก็รับจะค่าเจ้าคุนเสีย เจ้าคุนบุญมาก จะเปนกสัตร พอข้าพเจ้าเงื้อดาบขึ้นจะฟัน เปนไฟลุกขึ้นทั้งตัว เจ้าคุนจะได้เปนกสัตรเปนมั่นคง ขอชีวิตข้าพเจ้าเถิด พระยาตากได้ฟังอ้ายรั่งทำนายว่า ตัวจะได้เปนเจ้าแผ่นดิน มีไจกรุนาปล่อยอ้ายรั่งนั้นเสีย พระยาตากมีไจกำเริบขึ้น กะทำซึ่งสิ่งอันชั่วต่อไป ไม่กลัวเกรงพระราชอาญาหามิได้

กรมการพร้อมกันแต่งหนังสือเข้าชื่อกันบอกลงมาถึงสมุหนายก กล่าวโทสพระยาตากว่า กะทำหยาบช้าเปนหลายข้อ สมุหนายกก็นำเอาข้อความขึ้นกราบถวายบังคมทูน พระเจ้าหยู่หัวได้ซงซาบเหตุดังนั้น จึงไช้ไห้ขุนรามรนภพขึ้นไปจับพระยาตากค่าเสีย เปนคนหาหยู่ไนหิริโอตตัปปะมิได้ โฉดเขลาเมาไนสันดานพาลประทุสจริต ไห้ขึ้นไปค่าเสีย ครั้นค่าเสียแล้ว ไห้ครองเมืองเทิก ขุนนางมีชื่อผู้นั้นก็ขึ้นไป พระยาตากรู้ ไห้ลงมารับข้าหลวงขึ้นไปเลี้ยงดูมิไห้รู้หนักเบา จับข้าหลวงค่าเสีย กรมการทั้งปวงเข้าชื่อกันบอกลงมา พอพม่าติดกรุงพระนครสรีอยุธยา ก็จนไจหยู่

ฝ่ายข้างกรุงอังวะนั้น อองเจ๋นายบ้านนักโชโปได้ถวัลยราชย์ไนสักราชพันร้อยสิบหกปี มีราชโอรสสี่องค์ ๆ