ผู้พี่ชื่อ มังลอง น้องถัดนั้นชื่อ มองระ น้องชื่อ มังแวง น้องชื่อ มังโป น้องสุดนั้นชื่อ โภเชียง แต่มังลองนั้นไปภานเมืองดิเบเยียง พระราชทานเครื่องราโชปโภคตามถานาสักดิ มองระนั้นไปภานเมืองบิด มังโปไปภานเมืองอันเมียง มังแวงไปภานเมืองปะดง มังเจ๋ไปภานเมืองปะคาน โภเชียงไปภานเมืองเบงตะแล ฝ่ายพระเจ้าอังวะเสวยสมบัติแปดปี ซาบเหตุว่า กรุงสรีอยุธยาผลัดแผ่นดิน ดำหรัดไห้เกนทัพพลฉกันลำเครื่องเก้าหมื่น ช้างสองร้อย ม้าพันหนึ่ง สำเหร็ดแล้วก็สเด็ดดำเนินทัพออกจากกรุงอังวะ ทัพหน้าเข้าตีเมืองมะริด เมืองตะนาวสรี ฝ่ายพระเจ้าหยู่หัวได้ตรัดซาบเหตุดังนั้นแล้ว ดำหรัดไห้พระยายมราชเปนทัพหน้า พลทหารสามพันทัพหนึ่ง ไห้พระยาทาระมาถืออาญาเปนแม่ทัพ พลทหานสองพันยกไปตั้งหยู่นะเมืองกุยบุรี พม่าขึ้นมาตีทัพพระยายมราชนะแก่งตูมแตก พระยาทาระมาจึงไพร่ห้าร้อยเข้าบันจบกองปลัดชู แล้วไห้ยกไปตั้งตำบนวาขาวริมทเล ฝ่ายทัพหน้าพม่ายกขึ้นมาตี กองปลัดชูก็แตกพ่าย พระเจ้าอังวะจึ่งดำเนินทัพเข้ามานะเมืองกุย เมืองปราน เมืองเพชรบุรี เมืองราชบุรี
