ซึ่งช่วยไถ่มาไหม่ว่า จะมีลูกทาสเกิดไนปีมะโรง สัมริทธิศก เปนต้นมาบ้างหรือไม่ ถ้ามีติดมาบ้างแล้วไซ้ ก็ไห้อำเพอกำนันพร้อมกันกับตัวทาสสักหลังสารสารกรมธรรม์ไว้เปนแผนกส่วนอ้ายอีลูกทาสซึ่งติดมาว่า อ้ายอีมีชื่อนั้น อายุเท่านั้น จงทุกราย หย่าละเมินเพิกเฉยเสียเปนอันขาด ครั้นโปรดเกล้าฯ ไห้ออกพระราชบัญญัติเมื่อได จึ่งไห้เจ้าเบี้ยนายเงินแบ่งเงินไนสารกรมธรรม์มาลงเปนเงินค่าตัวส่วนลูกทาสตามพิกัดกะเสียรอายุซึ่งมีไนพระราชบัญญัติเรื่องลูกทาส มาตราที่ 3 ที่ 4 ที่ 5 นั้น ต่อไปพายหน้า ตัวทาสจะวางเงินไป ๆ มา ๆ จะได้คิดราคากะเสียรอายุลูกทาสขึ้น ๆ ลด ๆ ไห้ถูกต้องกันโดยง่ายตามไนพระราชกำหนดบัญญัติไว้ไนมาตรา 3 โน้น กับอนึ่ง เจ้า⟨เบี้ย⟩นายเงินซึ่งมีสารกรมธรรม์ประทับตราอำเพออยู่แล้ว จะสักหลังสารกรมธรรม์แบ่งลูกทาสครั้งนี้ ห้ามหย่าไห้อำเพอเรียกเอาเงินค่าสิ่งหนึ่งสิ่งไดกับเจ้าเบี้ยนายเงินหรือตัวทาส ถ้าเจ้าเบี้ยนายเงินเอาสารกรมธรรม์มาไห้สลักหลังเมื่อได หย่าไห้อำเพอแกล้งชักช้าทำไห้เสียเวลาของผู้ที่มาทำเปนอันขาด ประกาศมานะวันพรึหัสบดี เดือนสิบ แรมสิบสามค่ำ ปีจอ ฉอศก 1236[1]
- ↑ ตรงกับวันที่ 8 ตุลาคม พ.ส. 2417
