พ้นพระนครไปแล้ว ก็เที่ยวไปตามท่าน้ำต่าง ๆ จนแคว้นเปาณฑระ ถึงกรุง ๆ หนึ่งซึ่ออยู่ใกล้ฝั่งทะเล มีศาลพระศิวะเป็นที่คนไปบูชามาก ทีรฆะทรรศินไปถึงศาลนั้น ก็เข้าไปบูชาแลนั่งพักอยู่ เพอินพ่อค้าคนหนึ่งชื่อ นิธิทัตต์ ไปบูชาพระศิวะที่ศาลนั้น ครั้นเห็นทีรฆะทรรศินนั่งพักอยู่ เห็นได้ว่า อ่อนเพลียเพราะความร้อนด้วยแสงพระอาทิตย์ กายก็มัวด้วยฝุ่นที่เกาะตามทางเดิน นิธิทัตต์พ่อค้าเป็นคนใจอารี ครั้นเห็นคนเดิรทางมีอาการดังนั้น ทั้งเห็นสวมสังวาลพราหมณ์ แลเป็นผู้มีลักษณะดี เห็นได้ว่า เป็นพราหมณ์มีเกียรติ์ นิธิทัตต์จึ่งเชิญให้ไปบ้านของตน ทีรฆะทรรศินรับเชิญออกจากศาลตามไปยังบ้านนิธิทัตต์ ครั้นไปถึง เจ้าของบ้านก็ต้อนรับเป็นอันดี เชิญให้อาบน้ำ แลเลี้ยงอาหารอย่างดี เสร็จแล้วนิธิทัตต์ก็ถามว่า "ท่านชื่อไร มาแต่ไหน แลจะไปไหนต่อไป"
ทีรฆะทรรศินตอบความว่า "ข้าพเจ้าเป็นพราหมณ์ชื่อ ทีรฆะทรรศิน มาจากองคราษฎร์ เที่ยวอาบน้ำตามท่าบุญ"
