หน้านี้ได้พิสูจน์อักษรแล้ว
64
นิทานเวตาล
พระวัชรมุกุฏตรัสแก่นางว่า "พระหัตถ์อันอ่อนของนางนี้ไม่สมควรจะโบกพัด นางจงหยุดเสียเถิด ข้าได้เห็นนางก็มีความเอิบอิ่มในใจ แม้ไม่ต้องพัดก็เย็นพออยู่แล้ว นางจงประทานพัดให้ข้าเถิด"
นางปัทมาวดียิ้มพลางทูลว่า "พระองค์ทรงอุสาหะเสด็จเข้ามาถึงที่นี้ เป็นพระเดชพระคุณนักหนา สมควรข้าพเจ้าจะปฏิบัติพระองค์ด้วยความกตัญญู"
ขณะนั้น นางกำนัลคนโปรดเข้ามารับพัดไปถวายอยู่งาน ทูลว่า "หน้าที่ปฏิบัติของข้าพเจ้า สองพระองค์จงทรงสำราญเถิด"
เวตาลเล่ามาถึงเพียงนี้ ก็หยุดพักครู่หนึ่ง แล้วเล่าต่อไปว่า
ครั้นเวลารุ่งเช้า นางปัทมาวดีก็ซ่อนพระราชกุมารไว้ในที่ลับ ครั้นกลางคืน ก็ทรงสำราญอย่างคืนก่อน พระราชกุมารมีความสุขจะหาเสมอมิได้ โลกใหญ่กว้างก็ทรงลืมหมด คงเหลืออยู่แต่โลกในตำหนักนางเท่านั้น ฝ่ายนางปัทมาวดีเป็นหญิงเฉลียวฉลาด
