เมื่อได้สามีที่ปัญญาอ่อน ก็ยิ่งผูกรักแน่นขึ้น ดังคำโบราณกล่าวว่า คนตรงกันข้ามในเชิงปัญญาย่อมล่อใจกัน ในชั้นต้น นางตั้งแต่งให้พระสวามีเป็นปราชญ์เปรื่อง โดยอธิบายว่า น้ำนิ่งไหลลึก เมื่อพระราชกุมารไม่ใคร่ตรัส ก็นึกว่า คงจะมีความคิดรุ่งโรจน์นิ่งไว้ในพระหฤทัย คนมีคิ้วกว้างแลโค้งงามเช่นนี้จะไม่ฉลาดอย่างไรได้ คนมีหนวดน่าดูเช่นนั้นคงจะต้องเป็นผู้มีใจโอบเอื้ออยู่เอง คนมีตาเช่นพระราชกุมารจะไม่เป็นคนกล้านั้นไม่ได้ นางปัทมาวดีหลงคิดดังนี้ในชั้นต้น ครั้นต่อมา ก็เห็นพระสามีฉลาดเฉลียวน้อยลง แต่ความเสน่หาของนางมิได้ลดหย่อน กลับจะมากขึ้น เป็นต้นมาว่า เมื่อสอนให้ทรงท่องกาพย์กลอน เธอจำไม่ใคร่ได้ นางก็ทรงพระสรวล เห็นน่าเอ็นดู เมื่อเธอพูดสํสกฤตผิดไวยากรณ์ ก็เห็นน่ารัก เมื่อเธอสบถ ก็เห็นเพราะ
ต่อ ๆ มา นางก็สงสัยว่า จะมีใครอีกคนหนึ่งซึ่งล่วงรู้กับพระสามีในเรื่องลอบรักกับนางนี้ แต่นางก็
