ถามราคาของเหล่านั้นด้วย ช่างทองนั้นเป็นคนค้าขายโดยสุจริตต่อเมื่อจำเป็นจะสุจริต ครั้นเห็นคนหนุ่มไม่รู้จักราคาของนำเอาของราคามากไปบอกขายเช่นนั้น ก็กล่าวว่า เป็นของเลว แลจะรับซื้อเป็นราคาเพียงหนึ่งในพันแห่งราคาจริง ราคาที่ช่างทองจะรับซื้อนี้ พระวัชรมุกุฏไม่ยอมขาย เพราะต้องการจะเที่ยวอวดของเหล่านั้นต่อไปอีก ครั้นจะเสด็จ ออกจากร้าน ช่างทองก็เข้ากั้นประตูไว้แล้วกล่าวว่า ถ้าไม่ยอมขาย จะเรียกตำรวจจับ เพราะของเหล่านั้นช่างทองถูกขะโมยไปเมื่อ ๒–๓ วันนั่นเอง ฝ่ายพระราชกุมาร เมื่อช่างทองกล่าวขู่ดังนั้น ก็ไม่ทรงหวาดหวั่น กลับทรงพระสรวล ช่างทองลังเลในใจ ไม่กล้าเรียกตำรวจมาจริง ๆ เพราะทราบว่า ถ้าเรียกตำรวจมา สิ่งของเหล่านั้นจะเป็นลาภแก่ตำรวจยิ่งกว่าเป็นลาภแก่ช่างทองหลายร้อยเท่า ช่างทองกำลังตรึกตรองยังไม่แน่ใจว่าทำอย่างไรจะดี พอมีคนอีกคนหนึ่งเข้ามาในร้าน คนที่มาใหม่นั้นเป็นช่างทองหลวง ครั้นเห็นเครื่องประดับเข้า ก็
