ยังเครื่องทองเหลืองทองขาวผ้าพรรณนุ่งห่มที่ชาวร้านในตลาดจำหน่ายได้ในเดือนหนึ่งนั้นเปนเงินถึง ๑๓๗๒๓ บาท ๑๐ อัฐ
เพราะเหตุที่การค้าขายในตลาดพระปฐมเจดีย์ดังว่ามานี้พาให้คนต้องการที่ทำโรงร้านขายของมาก ที่ริมคลองฝั่งใต้เปนที่หลวง ก็เปนตลาดไปแต่มุมด้านน่าพระราชวัง คือ มีผู้เข้าอยู่แลต่อพะเพิงทเพิงพลพระราชวังเอาเปนร้านตลาดตลอด ที่ถนนริมฝั่งคลองตรงพระราชวังออกมา ก็มีผู้ปลูกเปนร้านชำทำนองที่น่าวัดสุทัศน์ ขายของบริโภคต่าง ๆ อิกแถว ๑ แต่มุมพระราชวังลงไปตามลำคลองราษฎรปลูกเปนโรงจาก ทำเปนร้านขายของตลอด ร้าน ๑ ยาวประมาณ ๘ ศอก เช่ากันถึงเดือนละ ๑๐ บาท ๑๒ บาท อย่างต่ำเพียง ๕ บาท ราคาขายเสงโรงจากเหล่านี้ขายกันถึงร้านละ ๑๐ ชั่ง ๑๕ ชั่ง ข้างฝั่งคลองฟากเหนือตอนบนเปนที่วัดท่านพระปฐมเจติยานุรักษ์ยอมให้ราษฎรอาไศรย์ปลูกโรงขายของตลอดลงมาจนตะพานช้าง พ้นนั้นลงไปเปนที่พระยาพิพัฒ (ทับ) แลที่ท่านผู้หญิงหนูในเจ้าพระยาทิพากรวงษ์ ซึ่งตกเปนของกรมหมื่นมรุพงษ์ก็ทำเปนโรงจากให้เช่าเปนร้าน
