พระองค์เจ้าภาณุ กับหม่อมเจ้าที่เป็นบรรณาธิการหนังสือพิมพ์.
มีพระราชดำรัสว่า การเกาะกุมจะเป็นไปนานเท่าไร ถ้าเลิกเสียได้ยิ่งดี.
พระยาพหลกราบบังคมทูลว่า คณราษฎรอยากจะทำเช่นนั้นเหมือนกัน แต่มีบางคนไม่ยอมทำสัตย์ปฏิญาณ เช่น พระยาสีหราชเดโช ถึงจะเอาชีวิต.
มีพระราชดำรัสว่า มีใครบ้างที่ไม่ยอมให้สัตย์ ขอให้ ๆ ชื่อ จะได้ทรงมีลายพระราชหัตถเลขาไปแนะนำ เพราะว่า ถ้ามัวแต่คิดกันไม่หยุด เมืองไทยก็จะกลายเป็นเม๊กซิโก ยิ่งกักไว้นาน ทำให้รู้สึกว่า การภายในไม่ปกติ จะร้าย ที่สำคัญที่สุดนั้น ก็คือ สมเด็จเจ้าฟ้ากรมพระนครสวรรค์ฯ.
มีพระราชดำรัสว่า การที่เอาสมเด็จเจ้าฟ้ากรมพระนครสวรรค์ไปกักมีความเสียหายเหมือนดั่งดาพ ๒ คม คนรักท่านมาก คนเกลียดก็มากเหมือนกัน ถ้ายิ่งกักไว้นานวัน อาจมีคนรักมากขึ้น ในเมืองไทย เกลียดคนมีอำนาจ ในรัชชกาลที่ ๖ ท่านไม่สู้มีอำนาจในราชการ มีคนรักมาก ครั้นมาในรัชชกาลนี้ ทรงรักใคร่นับถือ ท่านมีอำนาจขึ้น คนเกลียดก็มากขึ้น ทรงสังเกตว่า ในเมืองไทย ถ้าใครถูกเคราะห์ร้าย ยิ่งมีคนรัก ทั้งทหารบกทหารเรือชอบท่านอยู่มาก ถ้ายิ่งนานวัน จะยิ่งมีพวกมากขึ้น ทรงเห็นควรปล่อยให้ไปอยู่วัง หรือให้เสด็จไปต่างประเทศเสีย เพราะเดี๋ยวนี้ ต้องระวังอยู่ทั้ง ๒ ทาง ถ้าคณราษฎรเห็นชอบด้วย จะทูลเองหรือจะให้รับสั่งกับพระองค์ท่านก็ได้.
