หน้า:โคลงโบราณ - ๒๔๖๒.pdf/16

จาก วิกิซอร์ซ
หน้านี้ได้พิสูจน์อักษรแล้ว
๑๐
พระศรีภูริปรีชา

 ยามดึกวิเวกด้วย เสียงนก
เค้าแสรกแถกถาผก กู่ร้อง
ยอกรกอดกับอก ออมสวาดิ
มือตระโบมโลมน้อง ปากพร้องรับขวัญ ฯ
ศรีธนญไชย ๓ บท

 มลักเห็นม้าซ้อนเมื่อ มันศุข
ล้วนเล่ห์กลยลสนุกนิ์ ใช่น้อย
มาเห็นเมื่อมันคลุก กันอยู่
แหนงจึ่งกลับไปจ้อย แม่เหย้าเรือนตน ฯ
 เรียมไห้ชลเนตรถ้วม ถึงพรหม
พาหมู่สัตวจ่อมจม ชีพม้วย
พระสุเมรุเปื่อยเปนตม ทบท่าว ลงแฮ
อักนิฐมหาพรหมฉ้วย พี่ไว้จึงคง ฯ