หน้า:โคลงโบราณ - ๒๔๖๒.pdf/20

จาก วิกิซอร์ซ
หน้านี้ได้พิสูจน์อักษรแล้ว
๑๔
 นพบุรีบุเรศเจ้า สุดเจียว
ยังแต่พิภพเดียว ดอกฟ้า
แสนโกฏิจักมาเยียว หยากเยื่อ
ทรงพระไตรรัตนรุ่งหล้า เลิศล้ำเลอสวรรค์ ฯ
เจ้าฟ้าอไภย ๒๕ บท
 เก้าค่ำย่ำรุ่งร้น เรืองแสง
พลแหพัตราแลง เถือกถ้า
ฆ้องคึกบันดานแสยง เสียงปี่
หน้าพี่ตรวจถ้วนหน้า ขาดหน้านางเดียว ฯ
 มาเห็นเกาะพระแล้ว ลาลด
เสี่ยงซึ่งความรันทด ทอดไม้
เห็นไม้ไม่ปรากฎ คืนแม่ มานา
โรคบ่เบียนน้องไข้ พี่ไข้ใจถึง ฯ
 มาถึงเจ้าปลุกปล้ำ ใจนัก
ด้วยบวรองค์อัค เรศร้าง
เจ้าปลุกยิ่งปลุกรัก เรียมจาก
จากแม่เปล่าอ้างว้าง วุ่นว้างอารมณ์