หน้า:โคลงโบราณ - ๒๔๖๒.pdf/43

จาก วิกิซอร์ซ
หน้านี้ได้พิสูจน์อักษรแล้ว
๓๗
  คุก คำฮืดฮื้อพี่ หึงหวง ใดฤๅ
คัก ค่อยพจนาพวง ภู่ฟ้า
กุก เคาะนุชใดปวง มาแม่
กัก แต่กันใจคว้า พี่ไว้ชมเดียว ฯ
  ทุ รนอุระร้อน ลำเค็ญ แม่เอย
สุ ริยาพลบเรียมเห็น แต่ห้อง
มุ เมิลมุ่งแลเย็น ใจวาก แล้วแฮ
ดุ ริยางค์เยือกเสียงฆ้อง ค่ำแล้วเรียมครวญ
  ทุ เรศถิ่นแล่นก้าว ขัดลม
กัง กระแทกเกาะจม จ่อมม้วย
มัง กรหมู่ปลาระดม ฟัดกัด กินแฮ
กง ก็หลุดลอยด้วย รอดด้วยสัดจอง ฯ
  ดู รศรีสวัสดิเจ้า จำเริญ ใจเอย
งาม เงื่อนจันทรเดิน เด่นฟ้า
ขาม ไยนุชเร็วเชิญ มาแม่ ราแม่
คม คู่นิลเนตรถ้า เนตรน้องคมงาม ฯ