หน้า:ไทยสถาปนากษัตริย์เขมร - สนร - ๒๕๐๕.pdf/145

จาก วิกิซอร์ซ
หน้านี้ได้พิสูจน์อักษรแล้ว
๑๒๗

อนึ่ง เซอร์ยอนโบวริ่ง[1] มีหนังสือมาถึง ฯข้าฯ ลงวันที่ ๕ เดือนเม คือ วัน [2] ปีเถาะ นพ ในหนังสือนั้นว่า ได้รับหนังสือ ฯข้าฯ ที่ฝากไปแก่มิศเตอนอกซ์ให้ช่วยพระยาสุรวงศ์นั้น ก็รับว่า จะเอาเป็นธุระได้ มีหนังสือมาถึงพระยาสุรวงศ์แล้ว จะรับให้ความคิดเป็นความลับก็ได้ เป็นความแจ้งก็ได้ ไม่ต้องกลัวอะไร ราชการฝ่ายไทยกับฝรั่งเศสที่เกี่ยวข้องกันอยู่อย่างไร เซอร์ยอนโบวริ่งได้ปรึกษากับเลอรดสตันเลและทูตของแอมเปเรอซึ่งอยู่ในเมืองลอนดอนแล้ว แล้วก็ว่าถากถาง ฯข้าฯ ว่า เห็นชรอยเขาจะคิดว่า ถ้า ฯข้าฯ ใช้เซอร์ยอนโบวริ่งเป็นคนอังกฤษให้เป็นทูตสยามไปว่าการกับฝรั่งเศส เห็น ฯข้าฯ จะกลัวว่า ฝรั่งเศสจะคิดหึงหวงเกียดกันไม่ให้อังกฤษเข้ามาแซกแซงในราชการไทยกับฝรั่งเศส ก็จะไม่รับพูดด้วยเซอร์ยอนโบวริ่งกระมัง เซอร์ยอนโบวริ่งคิดว่า ฯข้าฯ จะคิดอย่างนี้ ฯข้าฯ จึงส่งทูตเมืองนี้ไปเอง ด้วยเข้าใจว่า ชาวสยามเป็นคนแปลกหน้าไปหา ฝรั่งเศสเห็นเข้าจะดีใจรับโดยเร็วโดยสะดวก ก็ที่แท้ฝรั่งเศสกลับพาโลทำเฉยเสีย ทำให้ทูตไทยไปเก้ออยู่จนบัดนี้นั้น ก็เพราะเขาไม่รู้จักมักคุ้นแลนับถือมากเหมือนตัวเซอร์ยอนโบวริ่ง ถ้าเซอร์ยอนโบวริ่งได้ไปเป็นทูต การก็จะสำเร็จเสียนานแล้ว เลอรดสตันเลและทูตฝรั่งเศสที่อยู่ในเมืองลอนดอนก็จะช่วย ลงข้างปลายกลับอ้อนวอนให้ ฯข้าฯ ตั้งเป็นทูตสยามไปให้ได้ อย่าให้ได้อายแก่คนทั้งหลายที่เขาได้ฟังข่าวมาแต่ก่อนว่า เซอร์ยอนโบวริ่งจะได้เป็นทูตสยามนั้น อนึ่ง กงศุลนอกซ์มีหนังสือมาถึงมิศเตอรอาลปัศเตอร์ให้กราบเรียนคุณศรีสุริยวงศ์ว่า เดี๋ยวนี้ เลอรดสตันเลเขามีอำนาจมาก การที่ฝรั่งเศสวิวาทกับเมืองปรุศเซียจนถึงจะรบกันด้วยเรื่องเมืองลุกเซมเบิร์กนั้น เลอรดสตันเลได้ว่ากล่าวไกล่เกลี่ยให้ความแล้วกัน


  1. พระสยามานุกูลกิจสยามมิศรมหายศ
  2. วันที่ พฤศจิกายน พุทธศักราช ๒๔๑๐