เป็นความขุ่นของหมองหมางกันขึ้น พระยาพระเขมรในเมืองบรรทายเพชรแลหัวเมืองต่าง ๆ ที่เห็นไปตามสมเด็จพระอุทัยราชาธิราชจันก็มี ที่เห็นตามสมเด็จพระมหาอุปโยราชสงวนก็มี ครั้งนั้น พระยาจักรี พระยากลาโหม ซึ่งเป็นผู้ใหญ่สองนาย ปรึกษากันว่า เมื่อเวลาพระบาทสมเด็จพระพุทธยอดฟ้าจุฬาโลกทรงตั้งให้สมเด็จพระอุทัยราชาธิราชจันออกไปเป็นเจ้ากรุงกัมพุชาธิบดี ได้ทรงมอบหมายการแผ่นดินให้เราทั้งสองเป็นผู้ใหญ่ทำนุบำรุงสมเด็จพระอุทัยราชาธิราชจัน ดังสมเด็จเจ้าฟ้าทะละหะเก่าเคยฉลองพระเดชพระคุณมาแต่ก่อน แลเราทั้งสองก็ได้รับพระราชทานน้ำพระพิพัฒน์สัตยาในกรุงเทพมหานคร เมื่อเจ้านายของเรากับพระยาพระเขมรผู้น้อยเป็นอันมากคิดการวุ่นวายไปไม่สุจริตต่อกรุงเทพมหานครดังนี้ เราจะพลอยคิดเห็นตามไปด้วยก็ดี จะนิ่งความเสียไม่มีใบบอกเข้าไปให้ความทราบใต้ฝ่าละอองธุลีพระบาทกรุงเทพมหานครก็ดี เห็นจะไม่สมควรแก่เราที่เป็นผู้ใหญ่ใจซื่อสัตย์นั้นเลย ความซึ่งพระยาทั้งสองพูดกันนั้น องค์สมเด็จพระอุทัยราชาธิราชจันได้ทราบแล้ว จึ่งได้คิดการนัดพระยาพระเขมรผู้ใหญ่ผู้น้อยให้ไปประชุมกินเลี้ยงในสวนเป็นการมงคล มีปี่พาทย์ประโคมสี่ทิศ และกระบวนตั้งกองรักษารอบ แล้วจึงให้จับพระยาจักรี พระยากลาโหม ทั้งสองนั้น แล้วตัดสินว่า ซึ่งพูดกันดังนั้นเป็นอันคิดขบถต่อองค์สมเด็จพระอุทัยราชาธิราชจัน แล้วสั่งให้ฆ่าเสียในสวนนั้น การนั้นก็เป็นที่สะดุ้งสะเทือนแก่สมเด็จพระมหาอุปโยราช สมเด็จพระมหาอุปราช แลนักองค์ด้วง ซึ่งไม่เข้าคิดด้วย สมเด็จพระมหาอุปโยราชจึ่งได้นัดพระยาสวรรคโลกเมืองโพธิสัตว์และพระยาพระเขมรอื่นที่เป็นพวกไม่เห็นด้วยความคิดองค์สมเด็จพระอุทัยราชาธิราชจันนั้น นัดให้มารับที่เมืองบรรทายเพชร แล้วละนักมารดาเสีย หนีออกจากเมืองบรรทายเพชรในเวลา
