ค่ำ ปีมะแม เอกศก[1] องค์พระหริรักษ์รามมหาอิศราธิบดีให้พระยาพระเขมรคุมช้างไปปกสิ่งของบรรณาการ ไปทางเรือ ญวนก็ไม่ออกมารับรอง แลไม่ให้เข้าไปบ้านเมือง พระยาพระเขมรคอยอยู่ถึงเดือนเศษ พ้นกำหนดส่งบรรณาการ พระยาพระเขมรก็กลับมา ณ เมืองอุดงมีไชย องค์พระหริรักษ์คิดเห็นด้วยเกล้าฯ ว่า ญวนถือแขกจามจะให้มารบเมืองเขมร ญวนก็รบข้างฝรั่ง ญวนก็จะถ่ายเมืองญวนมาอยู่เมืองเป็นเมืองดอน และเมื่อญวนไม่รับบรรณาการเมืองอุดงมีไชยนั้น เขมรเมืองตรัง เมืองป่าสัก เมืองกระมวนสอ รู้ความว่า ญวนกับเขมรเมืองอุดงมีไชยเห็นจะขาดทางไมตรี เขมรเมืองป่าสัก เมืองตรัง เมืองกระมวนสอ จึงได้ลุกลามฆ่าฟันญวน แล้วมีหนังสือใช้คนมาถึงพระยาพระเขมรให้แจ้งแก่องค์พระหริรักษ์ขอกองทัพไปตั้งเมืองตรัง ขอปืน กระสุนดินดำ ไปส่งที่เมืองป่าสัก ถ้าเขมรสู้ญวนไม่ได้ จะได้พาครอบครัวมาหากองทัพที่เมืองตรัง องค์พระหริรักษ์เห็นด้วยเกล้าฯ ว่า เมืองตรัง เมืองป่าสัก เมืองกระมวนสอ เป็นข้าขึ้นกับเมืองอุดงมีไชยมาแต่เดิม ญวนเกียดกันไปไว้ ญวนคุมเหงเขมรได้ความเดือดร้อน เขมรคิดอ่านจะพาครอบครัวมาพึ่งเมืองอุดงมีไชย องค์พระหริรักษ์[2] ... ... ... พระยาโสภาธิบดี พระยาณรงค์ธิบดี นายไพร่ ๑๐๐ คนเศษ ไปเมืองป่าสักแห่ง ๑ พระยายมราช พระยานรินทรนายก ปลัดเมืองพนมกรอจ เจ้าเมืองบาที เจ้าเมืองนองปรศรี ไปตั้งค่ายที่บ้านโสน แขวงเมืองตรังด้วย รับครอบครัวคน ๑๗,๐๐๐ แห่ง ๑
ให้พระยาราชาเศรษฐี เจ้าเมืองเปียม พระยาพิศณุโลก เจ้าเมืองตรัง ข้ามฟากคลองไปตั้งรักษาครอบครัวเมืองตรังซึ่งขึ้นกับเมืองอุดงมีไชย คน ๕๐๐ แห่ง ๑
