มาแจ้งความว่า ได้ไปถึงแทรกวันแดง สำนักอยู่เรือนญวนแป ได้ถามข้อราชการฝรั่งรบกับญวน ญวนแปบอกว่า ณ วัน ๖ ๗ฯ ๖ ค่ำ ปีวอก โทศก ญวนยกกองทัพมารบฝรั่งที่ค่ายดนกะแกร ถึงวัน ๒ ๑๐ฯ ๖ ค่ำ องวาง บุตรเจ้าเวียตนาม มีหนังสือไปทูลเจ้าเวียตนาม ๆ บังคับมาให้องวางทำค่ายด่านทางฝรั่งไว้ แล้วองวางให้องทำตานดายทันถามองดงตกหุงยอกว่า ฝรั่งเป็นข้าศึกมาตีบ้านเมืองแล้ว เขมรเมืองตรัง เมืองป่าสัก เมืองกระมวนสอ เป็นข้าญวน เหตุใดจึงกำเริบ องดงตกหุงยอกว่า เขมรกำเริบขึ้นทางนี้ เพราะอ้ายทุเจียวกวาดครัวแขกจามที่เมืองอุดงเมืองไชย เมืองพนมเปญ มา เขมรจึงได้กำเริบ ฉบับหนึ่งว่า ญวนหนีมาแต่เมืองไซ่ง่อนให้การว่า เจ้าเวียตนามให้องกำมาง แม่ทัพเมืองกวางนาม องหงเจองโปจัน องลันบิน องสาท แม่ทัพเมืองไซ่ง่อน ให้ยกกองทัพไปกำจัดกองทัพฝรั่ง กองทัพเขมรนั้นให้งดไว้ องญวนแม่ทัพมีหนังสือไปทูลว่า ขจัดกองทัพ แต่องคำมางคิดเข้าแก่ฝรั่ง ถ้าฝรั่งยกมารบ องคำมางว่าให้ถอย ฝรั่งก็ถอย ให้หยุด ฝรั่งก็หยุด องทงเจองโปจัน องอันสาท องลันบิน มาตั้งอยู่ที่ค่ายป่าแก้ว คน ๑,๐๐๐ หนึ่ง ฝรั่งยกมาล้อมค่ายถอนขวากหน้าค่ายเสีย แม่ทัพญวนไปบอกองทงเจ ๆ ว่า ไม่มีฝรั่งมาถอนขวาก ทุกวันนี้ ฝรั่งทำการสิ่งไร แม่ทัพญวนไม่อาจบอก และเมื่อกองทัพพระยาพระเขมรไปเผาบ้านเรือนญวนที่เปียมตกู ว่า มีกองทัพเขมรยกมาจุดเผาบ้านเรือน ทำไมไม่บอกฝรั่ง ๆ จะได้มาห้ามทัพเขมรฝรั่งที่นายด่าน ณ วัน ๕๐ ที่แจ้งอยู่ในต้นหนังสือนั้นแล้ว ครั้น ณ วัน ๗ ๖ฯ ๗ ค่ำ ปีวอก โทศก องค์พระหริรักษ์ส่งสำเนาหนังสือฝรั่งเศสซึ่งมีมาแต่เมืองไซ่ง่อนให้บาทหลวงแปลออกเป็นคำเขมรแล้วแปลออกเป็นไทย ได้ความว่า หนังสือบาทหลวงบาเรนให้มาถามบาทหลวงเกล้ามิเฉ มีหนังสือมาให้รู้ ด้วยราชการฝรั่งรบกับญวนนั้น ฝรั่งได้รื้อ
